یادداشت فهیمه حدیدی

                کتاب همیشگی دوران نوجوانی ام بود، چندبار خواندمش ؛ به رفیق صمیمی ام امانت دادمش و تلاش کردم بیشتر و بیشتر خوانده شود، هنوز هم خیلی دوستش دارم ...تصویر زیباییست از زندگی که تلفیقی از امید و ناامیدی؛ رسیدن و جاماندن و همه مفاهیمی که به انسان‌معنا می دهد . زندگی همانطور که هست نه با رنگ و لعاب کرایه ای  یا پرداخت و قهرمان سازی ... زندگی با همه دل نگرانی ها و بالا و پایین ها ..درست مثل شعر نیما که تکیه گاه محکم و مکمل این ماجرا خواهد بود :"آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید  ..."


قلم آقای بایرامی هنرمندانه و ذاتا نویسنده است . تصویرهای خوب می سازد و جملاتش را به یادماندنی بیان می کند . رگه هایی از تلخی در تمام داستان هایشان به چشم‌میخورد ...انگار رمان هایی که از ایشان میخوانی گس اند! اما نه‌گسی که آزار دهنده باشد بلکه آن طعم گس خوشایند عجین شده با شیرینی ...بسیار خواندنی و حتی غرق شدنی!