یادداشت حسین گلستانی

                این کتاب را نویسنده هدیه داد و خواست که سرفرصت بخوانم و نظرم را به او بگویم. آن قدر مات این کتاب شدم که هیچ وقت فراموش نمی‌کنم به جای آنکه در مترو سهروردی پیاده شوم در مترو هروی پیاده شدم و نشستم ادامه کتاب را خواندم.
قلم بسیار روانی دارد و به خوبی توانسته فضای احساسی و عقلانی را تفکیک کند. در کتاب هم احساس میبینیم هم عشق و هم منطق و همصدایی که به نظرم این نوع پرداخت به سوژه در کتاب‌های مشابه بسیار کمتر دیده می‌شود