یادداشت محمدکاظم حقانی فضل

                به گمانم اولین کتاب جدی‌ای بود که خواندم با بیش از ۱۰۰۰ صفحه فونت ریز. سال سوم راهنمایی بودم. کتاب را جدی گرفته بودم. ۶۰ صفحه اول بسیار به کندی پیش رفت. ولی بعد جذاب شد و گیرا. . علت انتخاب کتاب هم این بود که یک بار شنیدم کسی از دوستان پدرم خیلی از این کتاب تعریف می کرد، البته برای پدرم نه من. ولی وقتی پدر کتاب را خرید این من بودم که چسبیدم به کتاب. احساس می‌کردم یک دنیا اطلاعات تاریخی کسب می‌کنم. تا این که سال سوم دبیرستان دبیر تاریخ کتاب را از اعتبار انداخت. با این حال لذت خواندن این کتاب و جزئیاتی که منصوری بیان کرده است همچنان با من است.