یادداشت فاطمه رحمانی

نمی‌دونم والا.
من که مجلد آیزایا برلین و یکی دیگه رو داشتم می‌خوندم، نزدیک وضعیت "ایراد اضرار به خود" بودم.
اصلا و ابدا محققانه نیست. همون حرف‌هایی که جلوی دوربین با صدای بلند می‌زنه (خیلی کنترل کردم خودم رو) اومده اینجا صرفا مکتوب کرده.
اصلا باورم نمی‌شد بشه یه متن رو اینجوری با سوگیری نوشت (این مجلد خاص رو نخوندم).
بعد شاید باورت نشه، این آقا جرئت کرده تاریخ فلسفه نوشته. بعد یکی از فصل‌های کتاب کلا فکر کنم زیر 5تا منبع داشت، که اغلب هم یه سری تاریخ فلسفهٔ دیگهٔ ترجمه شده بودن...
خلاصه قطعا هزاران راه مرجح برای مواجه با آثار و اندیشه‌های این کسانی که ایشون (نویسنده) رفته سراغش هست.  

آدم  اسم نویسنده رو آدم میبینه، تا حد زیادی میدونه با چی طرفه
البته که مسئله من نظرات ایشون نیست و  به هر حال به خاطر این نسبت به خیلی ها، اهل گفت و گو هست و چند تا مناظره ازش دیدیم خودش ارزشمنده.
مسئله اصلی اینه کتاب خوان باید بدونه اثر کی رو میخونه.
طبیعتا تعریف یک شخص ایرانی از جمهوری اسلامی میتونه تفاوت فاحش داشته باشه تا از دید یک خارجی و بلعکس.
اینکه یک رویکرد و فلسفه غربی توسط یک ایرانی نوشته بشه و اون هم کسی که شمشیرش رو از رو بسته برای مقابله با چنین تفکراتی و مخالف غرب محسوب میشه، واضحه اثرش چجوری قراره باشه.

اینجور کتاب ها رو بد نمیدونم اصلا ولی تاریخ نیستن به قول شما، نقد هستن.
اگر کسی بخواد یه طرفه به قاضی بره، بله عشقش باید چنین کتاب هایی باشه... 
@SAH.Hashemi04