یادداشت مظفری

        بسم‌الله
بیشتر از آنکه شاعران برایم مهم باشند، شعرها باارزشند.

سعی می‌کنم هیچ شاعری را مگر بزرگان ادب پارسی را در بست قبول نکنم. آن وقت اگر یک روزی یک شعر نامناسب یا بی‌محتوا از آن شاعر خواندم، رنجیده نمی‌شوم. آدمی - که خودم هم جزو همان‌هایم- ممکن الخطاست.

مقدمه‌اش مفهوم داشت. «حق السکوت» را دوست نداشتم ونپسندیدم. به نظر ریتم شعرهایش کُند بود، حتی با اینکه کتاب، همیشه اولین انتخابم برای هدیه است، «حق السکوت»ی که سالها پیش برای هدیه دادن خریدم، هنوز گوشه کتاب خانه خاک می‌خورد. برای اینکه بعد از خواندنش، پشیمان شدم. :|

اما

کتاب دوم این شاعر جوان، جنسش فرق دارد... روان و آرام. ساعتی خواندم و گریستم. انگار لازمش داشتم که بخوانم.
خواندنش را توصیه می‌کنم.
جلدش، طراحی ساده و جذابی دارد، اما استفاده از 4 مقوا، برای جلد باعث شده عطف کتاب به سختی باز شود.

امروز عصر، به صرف چای، شیرینی و رودخوانی، دعوتتان می‌کنم.