یادداشت محمدحسین صرفی پور

                شش سال پیش در اولین روزهای طلبگی ام ، همان روز ها که بالشتم ساکم و پتویم عبایی بود که از پدرم گرفته بودم ، این کتاب را خواندم .
از معدود کتابهایی بود که گاه با همه وجود در کنارش خندیدم و گاه جریان داغ اشک بر گونه ام را احساس کردم .
در تمام لحظات خود را کنار نویسنده احساس کردم ، خاطرات ملموس و پیام دار بودند.
بیشتر از این ، لایق وصف این کتاب نیستم.
خواندنش را به همگان با هر اعتقادی توصیه میکنم.