به جرئت میتوانم بگویم منِ اوی رضا امیرخانی زیبا ترین داستانیست که خوانده ام! هرچند که خودش میگوید الان که نگاه میکنم، میبینم منِ او پر از ایراد است....اما این رمان برای من آنقدر دوست داشتنی و عزیز است که نقصی در آن نمیبینم!
 و البته که رضا امیر خانی جزو خاص ترین و خفن ترین انسان هایی ست که من میشناسمشان و از نگاهِ من سطح بالا و فرهیختگی اش نیاز به گفتن ندارد! و ترکیبات زیبا، خلاقیت، نگارش و نثر خاص و منحصر به فردش آنقدر برایم جذاب بود که بعد از خواندن منِ او، به دنبال بقیه آثارش رفتم...
منِ او همان رمانی بود که مرا وارد دنیای داستان کرد و با واژه آشنا کرد....
منِ او فقط یک رمان عاشقانه نیست...منِ او روایتی عارفانه از فراز و فرودِ عشق پاک و معصومِ پسربچه ایست که در طول زندگی و درگیر شدنِ با روزمرگی ها، گاه به گناه نزدیک میشود، گاه از خود و معشوقش دور میشود و.... 
و در واقع روند رشد و کمالِ این پسر بچه به گونه ای هنرمندانه بیان شده، آنقدر هنرمندانه که شاید تا همیشه در ذهنتان باقی بماند!
 ظرافت و لطافت این رمان به راحتی میتواند حال و هوایتان را تغییر دهد، گاهی آنقدر شیرین که لبخند از روی لبتان کنار نرود و برای من گاهی آنقدر غم انگیز که تا ساعت ها بعد با یادآوری اش اشک بریزم و اشک بریزم و.....
خلاصه ‌حرف دلم‌ بگویم؟! منِ او را بخوانید! حتما بخوانید...
قول میدهم دوستش داشته باشید و از وقتی که پای صفحات کتاب و چشمی که خرج واژه هایش کرده اید، هرگز پشیمان نخواهید شد!