مثل اغلب رمان‌های آگاتا کریستی ماجرای جذابی داشت همراه با غافلگیری‌های متعدد و از همه مهم‌تر؛ پایانی غیرقابل پیش‌بینی که باعث می‌شد مخاطب با رضایت کتاب رو ببنده و اون‌چه که تابحال خونده رو یک دور دیگه مرور کنه و مخاطب رمان پلیسی-کارآگاهی مگه چه چیز دیگه‌ای از یه رمان خوب می‌خواد؟؟
تنها نقطه‌ضعفی که توش دیدم عدم رعایت ملزومات روایت از دیدگاه راوی اول شخص بود که دو سه جا خیلی به چشم میومد. یکی دو جا ممکن نبود راوی از مسائل آگاه باشه ولی آگاه بود و یک‌جا هم فاصله راوی با شخصیت‌ها اونقدر زیاد بود که نمی‌تونست صداشونو بشنوه و با اون جزئیات اتفاق رو گزارش بده ولی داد.
در کل با اینکه نسبت به تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم، معمولی‌تر بود ولی در مجموع دوستش داشتم.