فضای کتاب و فضای توصیف شده از‌ کوبا، برای من شبیه گذروندن یه عصر بی دغدغه توی خونه ی مادربزرگ بود. ذهنم رو درگیر ‌این سوال کرد که زندگی سنتی گذشته خوبه یا سبک زندگی مدرنی که داریم به سمتش میریم؟ 

 اما دلم جزئیات بیشتری می خواست. مارک و پلو رو خیلی وقت پیش خوندم و سه رنگ رو هم حدود دو سال پیش. حس می کنم اون دو کتاب در مقایسه با سباستین جزئیات بیشتری از خود کشورها توشون بود. هر سه کتاب، کتاب های جذابی اند اما  به نظرم با اون دو تا  کنار خوندن یک روایت خوب، چیزهای جدید بیشتری هم می شد  یاد گرفت‌ که جاشون  اینجا خالیه.

اما شاید علت این جزئیات و اطلاعات کمتر اینه‌ که هدف آقای ضابطیان اینجا تمرکز روی فرهنگ مردم کوبا و  تعاملات شون و شباهت ها و تفاوت های این تعامل با ایران بوده نه کشور کوبا. 

به عنوان یک گزارش داستانی بخونیدش از تعاملات یک ایرانی با  افراد دایره ی ارتباطش  در کشور کوبا  که طی این گزارش گریزی هم به اطلاعاتی در مورد کوبا می زنه.