یادداشت سیده زینب موسوی

        من کلا خیلی دوست دارم داستان‌هایی از افسانه‌های ملل مختلف جهان بخونم و به طور خاص از افسانه‌ها و اسطوره‌های ژاپنی خیلی خوشم میاد.
این شد که وقتی دیدم تو توضیحات کتاب نوشته یه فانتزی با الهام از افسانه‌های ژاپنی علاقه‌مند شدم بخونمش...

اول اینکه متأسفانه از افسانه‌هایی که استفاده کرده بود اصلا خوشم نیومد. در واقع موارد استفاده‌شده هیچ شباهتی به آشنایی قبلی من از این افسانه‌ها نداشت... من انتظار داشتم از همون عناصر و همون شخصیت‌ها استفاده کرده باشه نه اینکه کلا همه چیز رو از اول از خودش درآورده باشه...

حالا جدای از این، کتاب کلا خوب شروع شد. همون اول چند تا تیکهٔ بانمک اومد که خیلی دوست داشتم و واقعا امیدوارم کرد. کلا من از اینکه نثر یه نویسنده نمک داشته باشه خیلی استقبال می‌کنم!
ولی متأسفانه هر چی گذشت این تیکه‌های بانمک کم و کم‌تر شد...
و بعد اینکه واقعا کتاب هیچ هیجانی نداشت... همه چیز خیلی رو روال حل می‌شد و گره‌های داستان هم همچین چیز خاصی نبودن! بسیار کم پیش اومد که ذره‌ای هیجان‌زده بشم و بخوام با اشتیاق بخونم ببینم چه اتفاقی قراره بیفته...
یه وقتایی پیش می‌اومد که یه بارقه‌هایی از جذابیت پیدا می‌کرد و واقعا امیدوار می‌شدم ولی بعد سریع دوباره همه چیز به همون حالت لوس و بی‌نمک قبل برمی‌گشت...

فضای اصلی داستان هم این بود که چقدر به زن‌ها تو این کشور ظلم میشه و حالا این دختر که خودش تو چهارچوب‌های تنگ اینا جا نمیشه در مسیر ماجراجویی‌هاش این مرزها رو می‌شکنه و ... من اصولا همچین فضایی رو دوست دارم ولی این کتاب به نظرم واقعا کلیشه‌ای درش آورده بود. نمی‌دونم... یه طوری بود که انگار به طرز ضایعی هی این محدودیت‌ها رو تو چشم می‌کرد و بعد اینکه حالا این دختر داره با اینا می‌جنگه... اینکه زنا نمی‌تونن بدون همراهی یه مرد جایی برن، اینکه رسما تحت تملک مرد‌ها هستن، اینکه نمی‌تونن هیچ مالی به اسم خودشون داشته باشن و ... کلا از این تیکه‌های داستان اصلا خوشم نیومد به نظرم واقعا لوس بود...

این کتاب در مقایسه با کتاب «دختری که به اعماق دریا افتاد» که اونم همین نشر میلکان ترجمه و چاپ کرده واقعا به نظرم ضعیف‌تر بود. من اصولا از کتاب دختری که... هم چندان خوشم نیومد ولی اونجا حداقل یه داستان عاشقانهٔ قشنگ داشت که باعث می‌شد بخوای قضایا رو دنبال کنی... این کتاب حتی همینم نداشت...