متأسفانه سر این رمان به خاطر یه سری مشغله‌ها خیلی فاصله افتاد بین خوندن‌هام و فکر می‌کنم لذت کافی رو نبردم... اما با این حال یکی از رمان‌های جذاب عمرم رو خوندم... نکته‌ی جالبش برای من شخصیت‌های ورونسکی و لوین بودن... یه جورایی حس می‌کنم ورونسکی ارتشیِ عیاش دوران جوونی خود تولستوی هست و لوین کشاورز و مردم دوست دوران میانسالی اون... و شاید لوین یکی از نزدیک‌ترین شخصیت‌هایی بود که توی رمان‌ها تونستم باهاش هم‌ذات پنداری کنم. رمان جالبی بود و امیدوارم خیلی زود یه بار دیگه سر فرصت بخونمش!