یادداشت عرفان ابوطالبی

        اما تقدیر تا آنگاه تقدیر است که چون رازی پنهان باشد و زمانی که دانسته شد مرده است، دیگر نیست. تا دشمنی نامرئی است جان ما شکار چنگال‌های پولادین اوست و چون آذرخشی فرود می‌آید. اما وقتی دیدیم با چه دشمنی گلاویزیم، می‌یابیم تا بدانیم چگونه باید با وی درآویخت. (یادداشت از مقدمه، از متن دلم نمیاد چیزی رو جدا کنم؛)