یادداشت عینکی خوش‌قلب

        من سفرنامه‌های‌ امیرخانی را بیشتر از رمان‌هایش دوست دارم. این در مورد "جانستان کابلستان"  و "نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ" هم صدق می‌کند. شاید چون‌ امیرخانی در نوشته‌هایش همیشه سعی دارد حرف‌های خودش را بزند و برای چنین مقصودی رمان و داستان قالب خوبی نیست. اما در سفرنامه می‌شود بدون هیچ تکلفی حرف و نگاهت را بگنجانی و خواننده حتی اگر با تو موافق هم نباشد عصبانی نمی‌شود که چرا وقتش را با سخنرانی کردن گرفتی.

به همین خاطر این کتاب برای من پیش از اینکه سفری استانی از رهبر انقلاب باشد، یکی از سفرنامه‌های امیرخانی است. نکته‌بینی و طنز ظریف و قلم روان امیرخانی را دارد و همین باعث می‌شود بخش‌های زیادی از آن در خاطرم بماند. از طرفی به عنوان کسی که هیچ‌گاه رهبر انقلاب را از نزدیک ندیده، او را از نزدیک با کلمات و توصیفات امیرخانی درک کردم و در خاطر دارم.

به نظرم سفرنامه‌نویس‌های جدید و کسانی که تمایل به طبع‌آزمایی در قالب‌های غیرداستانی دارند باید نیم‌نگاهی به شیوه‌ی نثر امیرخانی داشته باشند.