این کتاب بنا به پیشنهادی که یه بار برنامه خندوانه داده بود، خوندم.

 دو تا سفرنامه دیگر خوندن بودم، یکی از آقای امیرخانی یکی از جناب یامین‌پور. از نوشته یامین‌پور پور بهتر بود و از نوشته امیرخانی، کمتر. خب البته حال و هوای کتاب هم فرق میکرد.
یه جا خونده بودم که ضابطیان تو  سفرنامه‌هاش به آداب و رسوم مردم، بخوبی می‌پردازه. این حس و حال تو کتاب بود، ولی خیلی کوتاه بود. نمی‌دونم ولی بنظرم میاد از سفر تاجیکستان هم زبان خیلی حرف میشه زد.
اگر در حال مطالعه کتاب سختی هستید، خوندن این جور کتاب‌ها یه جور استراحت ذهنی هست و پیشنهاد میکنم تو فهرست دوست داشتنی‌ها تون، یکی دو تا از این سفرنامه‌ها بذارید.

 روزهایی که من در حال خوندن این کتاب بودم، جناب ضابطیان سفر کانادا بودند، خودم هم سفر اربعین.
بنظرم رسید که ازشون دعوت کنم در یکی از این سفرها در بازه اربعین به عراق سفر کنند و آداب و رسوم‌شون رو در قالب یک سفرنامه، با حال خودشون و برداشت خودشون بنویسند. اجتماعی میلیونی با سنت‌های جذاب! بنظرم سفرنامه جالبی میشه.