داعش و سوریه مطالبی بودند که در عین آشنایی برای من غریبه بودند. موضوع کتاب را که دیدم، با اشتیاق شروع به خواندن کردم. روایت‌های زنانه، همیشه آن وجهه از جنگ‌هاست که کمتر می‌بینیم و می‌شنویم ولی انگار بیشتر ماجراها میان جمع‌های زنان است.
من با خواندن این کتاب، توانستم تصویر سوریه را در دوران جنگ برای خودم شکل دهم. بارها در حین خواندن کتاب اشک ریختم، وحشت کردم، خندیدم و پر از غرور شدم.
این کتاب روایت چند زن از دوران محاصره نبل و الزهراست. خانم عالمی در دوران حضورشان در سوریه و بعد از آن، به آن‌ها تکنیک‌های نویسندگی را می‌آموزند و این چند خانم، دست به قلم شدند و برایمان ناگفته‌هایی را نوشتند که من تشنه شنیدنشان بودم. خانم عالمی فقط در جمع‌آوری متن‌ها و نوشتن مقدمه در این کتاب نقش داشته‌اند.
از نظر تکنیکی خیلی به کتاب ایراد وارد است اما با توجه به نو نویسنده بودن راویان، قابل اغماض است.