شاید اگر پارسال این کتاب را می‌خواندم، یا نصفه رهایش می‌کردم و یا بعد از به پایان رساندنش عصبانی بودم. 
این کتاب را باید با دید احترام به تمام عقاید خواند. با خواندن کتاب، عمیقا اهمیت نظام محاسباتی و نوع جهان‌بینی را در برخورد با زندگی متوجه شدم.
مهزاد الیاسی پر از تجربه و دانایی است که همه را مدیون سفرها و مطالعه بسیار است. و این کتاب خودافشایی‌های نویسنده است در طول سفرها و در برخورد با پدیده‌ها و اتفاقات مختلفی که از سرگذرانده است. 
در تمام مدت خوانش کتاب، حس می‌کردم دوستی تازه و غمگین کنارم نشسته و از زاویه دید خودش، ماجرای سفرهایش را برایم تعریف می‌کند. گاهی دلم میخواست او را در آغوش بگیرم و باهم گریه کنیم و گاهی از دست مقایسه‌های بی‌انصافانه‌اش حرصم در می‌آمد. ولی در تمام لحظات واقعا به حال و تجربیاتش غبطه خوردم. و فهمیدم هیچوقت نمی‌توانم این چنین اهل سفرهای پی‌درپی و بی‌برنامه باشم!!
شاید کتاب خواندن اصلا برای همین باشد. تجربه‌کردن کارهایی که فعلا دستت به آن‌ها نمی‌رسد.
نه می‌توان به این متن نامنسجم سفرنامه گفت و نه جستار! شاید اگر بگوییم روایت، بهتر باشد. 


خانم مهزاد الیاسی ممنون که نوشتید!
        

                جو بونهام یکی از سربازانی است که در جنگ جهانی اول، قربانی خشونت‌ها و وحشی‌گری‌های این جنگ عظیم شده است. حالا که با وضعیتی ناشناخته در بیمارستان است، در قسمت اولیه کتاب که به نام "مرگ" است، با زندگی و تجربیاتش به روش مهندسی متن آشنا می‌شویم؛ و در ادامه در قسمت "زندگی" با او همراهی می‌کنیم که ببینیم چطور می‌خواهد با این وضعیت جدیدش زندگی کند.
کتاب با زاویه دید سوم شخص محدود به ذهن شخصیت نوشته شده که در حین خواندن کتاب فقط میتوانیم از دریچه ذهن شخصیت اصلی به جهان دور و اطرافش نگاه کنیم و تمام کتاب واگویه‌های ذهنی جوبونهام است.


موقع خواندن این کتاب، احساسات مختلفی را تجربه کردم. وحشت و ترس از مردن درحالی‌که نفس میکشی و حتی می‌توانی فکر کنی و هنوز مغزت مانند یک ساعت عمل می‌کند.
 شوق و ذوق به‌خاطر تلاش‌هایی که شخصیت اصلی برای بهتر کردن شرایطش انجام می‌داد و پیگیری هرچه‌ سریع‌تر داستان.
محتوای کتاب از چیزی که فکر می‌کردم، فلسفی‌تر بود. با زبانی ساده و در موقعیت‌هایی طلایی مانیفست‌هایش را علیه جنگ و قدرت‌های جهانی ارائه می‌داد. و تو به‌خاطر همراهی عمیقی که با شخصیت داری، توی ذهنت ایستاده برایش دست می‌زنی.

یکی از موضوعاتی که خیلی باعث شد من به فکر فروبروم، این بود که ذهن ما به تنهایی برای زندگی هم کافیست و هم ناکافی! ما در لحظه لحظه زندگی انقدر جزئی از دست و زبان و بینی و گوش و تک تک اجزای صورت و بدن، استفاده می‌کنیم و انقدر به این استفاده عادت کرده‌ایم که تا از دست ندهیم، یا تا به نبودنشان فکرنکنیم، متوجه اهمیت بودنشان نمی‌شویم.

و موضوع بعد تفاوت جانبازان دفاع مقدس با قربانیان جنگ‌های جهانی است!
خواندن این کتاب حتما باید در کنار خواندن کتاب اوضاع و احوالات جانبازان عزیزمان صورت بگیرد وگرنه این کتاب به تنهایی می‌تواند ما را به یک فرد ضدجنگ تبدیل کند که تمام جنگ‌ها را محکوم کنیم.
        

                
شما کتاب صوتی رو توی لیست کتاب‌های خوانده‌شده درنظر می‌گیرید؟
من میگیرم!

وقتی ۱۳ یا ۱۴ سالم بود، کتاب شازده کوچولو رو از دوستم امانت گرفتم و خوندم. ولی اون موقع ازش خوشم نیومد. تا امروز هرکی راجع‌به شازده کوچولو حرف میزد، همش میگفتم مگه چی داشته این کتاب که انقدر تعریفشو میکنید؟
آخر با خودم گفتم شاید اون ترجمه‌ای که من ازش خوندم خوب نبوده یا شایدم توی سن و حال و هوایی بودم که از این مدل داستان خوشم نمی‌اومده. 
دیشب که خوابم نمی‌برد، یه سری به طاقچه بی‌نهایت زدم که کتاب صوتی گوش بدم تا راحت‌تر خوابم ببره. 
شازده کوچولو جزء لیست پرشنونده‌ترین‌ها بود. 
دیدم زمان خوبیه که یه فرصت دوباره به این کتاب بدم. 
وقتی پلی کردم، فهمیدم هر شخصیت رو یه گوینده قراره بخونه و همین بیشتر ذوق‌زده‌ام کرد. 
دیشب، امروز صبح موقع آماده شدن و امروز ظهر موقع غذا پختن همراه شهریار کوچولوی احمدشاملو بودم.
و بسیار لذت بردم‌؛ از ذهن خلاق نویسنده، از تصویرهای گویا، از فلسفه‌های پر از تلخی که با شیرینی به کامم ریخته شد و از داستان شنیدن به معنی واقعی داستان. 
        

                کتاب با نامه‌های پر از استیصال یک زن به همسرش شروع می‌شود، با روایت مرد از زندگی زناشویی ادامه می‌یابد و در انتها، نتیجه تمام چیزهایی که پدر و مادر خانواده برایمان تصویر کرده‌اند را در فرزندان خانواده می‌بینیم.
داستان سه زاویه دید و سه راوی دارد. پر از تعلیق‌های جذاب و نشان‌دادنی‌های بسیار!
من از مطالعه کتاب با وجود تلخی مضمونش به شدت لذت بردم. به شخصه معتقدم که ترجمه کتاب که بسیارعالی و روان است، جذابیت کتاب را چندبرابر کرده است.
محتوای کتاب می‌تواند اثر مخرب زندگی آزادانه!! غربی را جلوی چشمانمان بزرگ کند.


از محتوای کتاب لذت بردم؟✅
از فرم کتاب چیزی یادگرفتم؟✅
کتاب مرا به فکر فروبرد؟✅
به چه‌کسانی توصیه می‌کنم؟ به هرکس که مایل است یک داستان قوی بخواند.
        

                کتاب سفر به گرای ۲۷۰ درجه، یک داستان است.
داستانی که یک نوجوان دبیرستانی دقیقا از دید چشم های خودش روایت می‌کند. 
در حین خواندن کتاب، چیزی غیر از تصاویری که ناصر می‌بیند، نمی‌بینید. شما می‌نشینید جای چشم‌های ناصر، به جبهه می‌روید، در عملیات شرکت می‌کنید و برمی‌گردید. نه به احساساتش راه پیدا می‌کنید و نه به چیزهایی که در مغزش می‌گذرد. فقط هرچه را که خود او بخواهد، تجربه می‌کنید.


کتاب از کلیشه‌های دفاع مقدس فاصله گرفته و تمام تلاشش را کرده که جنگ تحمیلی را از زاویه‌ای که تا به‌حال ندیده‌ایم روایت کند. 
این تلاش برای نگاهی نو، بعضی از قسمت‌های کتاب را به سمت حال و هوای کتاب‌های ضدجنگ می‌برد.

از نظر فرم، کتاب تصویرسازی‌های عالی بسیار داشت. و از حق نگذریم، زبان روان و ساده‌اش جزء ویژگی‌های مثبت این کتاب به شمار می‌رود؛ که در بعضی قسمت‌ها استفاده از کلمات ناآشنا و غیرداستانی کمی از این سادگی کم می‌کرد.


اگر دوست دارید زاویه دیدتان را  نسبت به دفاع مقدس تغییر دهید، توصیه می‌کنم کتاب را بخوانید.
        

                یکی از کتاب‌هایی که نصف و نیمه رها کردم. 
اطلاعات زیاد و بدون دسته‌بندی حتی اگر با خلاقیت و با رنگ و لعاب هم چاپ شوند، بازهم گیج کننده هستند. 
من هم زندگینامه خود نوشت حاج قاسم را ترجیح می‌دهم. 
        

                داعش و سوریه مطالبی بودند که در عین آشنایی برای من غریبه بودند. موضوع کتاب را که دیدم، با اشتیاق شروع به خواندن کردم. روایت‌های زنانه، همیشه آن وجهه از جنگ‌هاست که کمتر می‌بینیم و می‌شنویم ولی انگار بیشتر ماجراها میان جمع‌های زنان است.
من با خواندن این کتاب، توانستم تصویر سوریه را در دوران جنگ برای خودم شکل دهم. بارها در حین خواندن کتاب اشک ریختم، وحشت کردم، خندیدم و پر از غرور شدم.
این کتاب روایت چند زن از دوران محاصره نبل و الزهراست. خانم عالمی در دوران حضورشان در سوریه و بعد از آن، به آن‌ها تکنیک‌های نویسندگی را می‌آموزند و این چند خانم، دست به قلم شدند و برایمان ناگفته‌هایی را نوشتند که من تشنه شنیدنشان بودم. خانم عالمی فقط در جمع‌آوری متن‌ها و نوشتن مقدمه در این کتاب نقش داشته‌اند.
از نظر تکنیکی خیلی به کتاب ایراد وارد است اما با توجه به نو نویسنده بودن راویان، قابل اغماض است.
        

                آنقدر بحث کم شدن و پیری جمعیت ترسناک است که بعضی وقت‌ها نمی‌توانستم خواندن کتاب را ادامه دهم. 
حقیقتا بحث جمعیت، کار جدی فرهنگی می‌طلبد. 
خود من هم قبل از شنیدن صحبت‌های آقای عباسی و خواندن این کتاب، همین شبهات مطرح شده را داشتم و الحمدلله همگی برطرف شدند.
اگر دلتان برای ایران می‌تپد، بدنیست نگاهی به این کتاب بیندازید...
        

                شاید اگر لیگ کتاب نبود هیچ‌وقت این کتاب را به پایان نمی‌رساندم....
ولی خوشحالم که از  سرنوشت یکی از زنان محبوبم در طول تاریخ مطلع شدم. حتی اگر به صورت سطحی و گذرا باشد. 
این کتاب دو ایراد اساسی داشت: اول اینکه این کتاب فهرست منابع نداشت. در صورتی‌که داستانی که این چنین قراراست به صفحاتی از تاریخ بپردازد، باید درباره صحت اطلاعات به مخاطب خود اطمینان دهد. و این اتفاق برای من زمانی می‌افتد که با منابع مورد استفاده نویسنده مواجهه داشته باشم.

دوم اینکه عجله نویسنده برای بیان همه مطالبی که در نظر داشت، به وضوح مشخص بود و گاهی اوقات همین موضوع توی ذوق می‌زد. مثل جمله‌پردازی‌ها، شروع و پایان صحنه‌های مختلف داستان و عبور سریع از اتفاقات مهم....

داستان برای داستان شدن خیلی چکش‌کاری لازم دارد. در تمام طول مدت خوانش کتاب احساس می‌کردم نسخه اولیه نوشته شده توسط نویسنده مستقیما چاپ شده است.
کاش نویسنده یا ناشر برای این کتاب مقدمه‌ای در نظر می‌گرفتند تا حداقل از چالش‌های تولید این کتاب مطلع شویم.



و کاش ناشرهای به اصطلاح خودمان متعهد کمی بیشتر به فرم داستان نویسی متعهد بودند....
        

                کتابی که تا میخواهی زبان به تعریف از آن بگشایی، تو را با توصیفات چندش و زجرآورش از مرگ شخصیت‌ها خفه خواهدکرد.
ولی تنها فایده‌ای که برایم داشت این بود که بپذیرم مرگ خیلی ناگهانی و غیر منتظره گریبان من را هم خواهد گرفت....
        

                داستان هایی کوتاه که راویان آن‌ها نوجوانان بودند. زاویه دید نوجوان، فضای داستان‌ها را به حس و حال نوجوانی خیلی نزدیک کرده بود. من که دوست داشتم یک روزه کتاب را بخوانم و ببندم ولی این شیرینی را در چند روز برای خودم تقسیم کردم.
به نظرم برای کسانی که در دوره‌های نویسندگی شرکت می‌کنند، گزینه مناسبی برای مطالعه داستان‌های کوتاه باشد.
        

                سوالاتی که در متن کتاب مطرح شده و پاسخ داده شده بود، به فهم بیشتر مطالب کمک بسیاری می‌کرد.
        

                گاهی یک خمره می‌شود تمام هستی یک نفر! 
اولین کتابی بود که به قلم آقای مرادی کرمانی خواندم. عجیب به دلم نشست. با لحظه لحظه داستان همراه شدم.و این قطعا از مهارت بالای نویسنده است که با روان‌ترین و ساده‌ترین جملات بتواند واضح‌ترین تصاویر را خلق کند. و تمام احساسات یک فرد را با تک تک جریانات داستان درگیر کند.
بنظرم میتوانم این کتاب را به کسانی که میخواهند شروع به کتابخوانی کنند پیشنهاد دهم تا روانی و جذابیت متن آن‌ها را درگیر کند و به همین سبب به کتابخوانی علاقه‌مند شوند.
        

                افغانستان، آمریکا، طالبان، شیعه...
این‌ها کلمات یا بهتر بگویم، دنیاهایی است که بعد از خواندن این کتاب، تصور کامل‌تری از آن‌ها پیدا کردم. 
نمیتوانم شگفتی‌‌ام را در برخورد با اتفاقات کتاب منکر شوم.
کاش سرنوشت تمام سهراب‌های افغانستان، لبخند باشد در تمام لحظه‌های زندگیشان...
        

                من در دوره چله مادری با این کتاب همراه شدم. 
این کتاب واقعیت‌هایی را درباره همسری و مادری برای ما شرح می‌دهد که انگار کسی به این صراحت، به آن ورود نکرده است.
البته بنظرم باید بدون دیدگاه نقادانه و بدون قضاوت پای مطالب کتاب نشست تا بُن حرف را دریافت کرد. (باتوجه به اینکه اکثر خانم‌ها، کم و بیش تحت تاثیر ایدئولوژی‌های جریانات فمینیستی هستند.)
با شروع به خواندن این کتاب، دیدگاهم به جایگاهی که بعنوان همسر دارم تغییر کرد و بعد از این، به این جایگاه و روزی مادربودنم افتخار خواهم کرد.