یادداشت سارا شهرابی فراهانی

                بر خلاف اکثر نادر ابراهیمی‌ خوان‌ها نادر را با این کتاب شروع کردم و وارد دنیایش شدم. سفر به جنگ از  دوربین نادر ادبیات ایران.
دنیای قشنگی بود با اینکه از جنگ گفته بود؛ اما زبان نادر شیرینش کرده بود.
بیشتر از اینکه این کتاب را روایتی از جنگ بدانم؛ آن را مجموعه یادداشت‌ها و تحلیل‌های نادر از جنگ و آنچه در جبهه‌ها به نظاره نشسته بود، می‌دانم.
چیزهایی که نادر را شیفته خودش کرده بود؛ خلوص رزمندگان، شجاعتشان، ایمان وصف ناپذیرشان و...
و چیزهایی که نادر قادر به سکوت در برابرشان نبود؛ کسانی که قصد داشتند پشت نقاب بزدلی، هویت دفاع مقدس را زیر سوال ببرند.
نادر در این کتاب گاهی به هم‌کیشان خودش شبه روشنفکران و روشنفکران تنه می‌زند و تفکراتشان را به باد نقد می‌گیرد. 
چهار امتیاز دادم برای کم بودنش.
بیشتر نیاز داشتم از این دنیا بنوشم. از جنگ و از روایت‌های نادر.
کتاب با شعرهای آهنگران ما را به جبهه‌ها می‌برد. انگار صدای آهنگران که می‌پیچد تن بوی خاک جبهه می‌گیرد و تصویر پوتین‌های گلی و پلاک‌های خونی قاب‌می‌شود جلوی چشممان.
"یک روز به جبهه باز خواهم گشت، هر چند شایسته‌ی آن نباشم و شبه روشنفکری رنجیده و زخم خورده باشم.
آنجا سرم را روی زانوی رزمنده‌ای خواهم گذاشت و خواهم پرسید: مگر این آقایتان حسین با شما چه کرده که اینسان..."
چه بگویم جانا که سخن از زبان ما می‌گویی؟!
براستی این حسین کیست که همه‌ی عالم دیوانه‌ی اوست؟