کتاب " نا " را وقتی سفارش دادم اصلا در مورد محتوایَش اطلاعی نداشتم ولی چون مدتی بود دنبال کتابی درباره #امام_موسی_صدر بودم، بخاطر فامیلیِ "صدر" خریدمش.
کتاب در مورد زندگی یک " شهید " است، شهید " #محمدباقر_صدر "ولی به نظرم شخصیت او بدون عنوان " شهید " هم ارزشمند و قابل مطالعه است چون سرتاسر زندگی‌اش را در راه ایمان و عقائدش به مبارزه پرداخته، حتی وقت‌هایی که ساعت‌ها را در بین کتاب‌هایش در عالم دیگری سیر می‌کرده. 

 " نا " از آن دست کتاب‌هایی است که بعد از خواندنش باید برگردی و به زندگی‌ات نگاهی بیندازی، اصلا باید یک علامت سوال بزرگ زیر کل زندگیَت بگذاری، زیر همه لحظات و ساعاتی که هیچ هدفی برایشان نداشتی، زیر همه وقت‌هایی که به‌راحتی هرز رفته‌اند و همین الان هم خیلی برای از دست رفتنشان نارحت نیستی.
شاید برای آدمِ معمولی مثل من با مقیاس و معیارهای دنیوی و مادی یک‌جاهایی از کتاب غیرقابل لمس و فهم باشد، مثلاً جایی که شهید فرزندانش را از خوردن میوه‌ گران قیمت منع می‌کند چون معتقد است وقتی باید آن را بخورند که همه مردم توان خریدش را داشته باشند.
و این سبک زندگی ارزشمند است وقتی انسان آن را به اراده خود و نه به جبر روزگار انتخاب کرده باشد و همین "مخیّر بودن" به نظرم سخت‌ترین قسمت ماجراست.

من معتقدم ظلم می‌تواند به کشور و شهر و محل‌زندگی و حتی داخل خانه و چهاردیواری آدم‌ها نفوذ پیدا کند ولی هرگز نمی‌تواند به درون قلب‌ها و ذهن‌ها سلطه پیدا کند، با این نگاه قسمت درخشان زندگی شهید و همچنین کتاب از نگاه من دورانِ حصر است، دورانی که به اتفاق خانواده در خانه‌ از طرف رژیم وقت محبوس می‌شوند به صورتی که همه زندگی‌شان از خورد و خوراک گرفته تا رفت و آمدهای محدودی که به خانه انجام می‌گیرد تحت سیطره ظلم است ولی همان نفوذ و سیطره نمی‌تواند مقاومت آن‌ها را بشکند، در همان حصر است که از آن‌ها آزادگانی می‌سازد که تاریخ باید با افتخار ثبتش کند.


پی نوشت : یک جایی صدام به شهید صدر پیغام می‌دهد که نمی‌گذارد تجربه " انقلاب ایران " تکرار شود و "سید صدر" "امام صدر" شود.
 و من با خود فکر کردم اگر مردم عراق همت‌شان به بلندای مردم ایران بود، زحمات و خون‌دل خوردن‌های شهیدصدر و امثال او می‌توانست به بار بنشیند، دیگر آن هشت سال جنگ اتفاق نمی‌افتاد و مردم عراق متحمل مصیبت‌های بعد از رژیم بعث نمی‌شدند و این یعنی به استناد آیه ۱۱ از سوره مبارکه رعد تا مردم خودشان نخواهند و اراده‌ نکنند  از دست انبیا و رهبران جوامع هم کاری برای تغییر شرایط‌شان برنمی‌آید.