کتاب سووشون بالاخره تموم شد. کتابی که اولش رو به سختی شروع میکنی، شاید چون قلم نویسنده برات آشنانیست. اما بعضی جاهای داستان چنان باهاش ارتباط میگیری که با خودت میگی فقط دو سه صفحه دیگه میخونم. یهو به خودت میای و میبینی یه فصل خوندی. فراز و نشیب زیاد داره. کتابیه که میشه توش موند و زندگی کرد. انگار کتاب زنده است. انگار که زری خودتی و تو این دوره قبلا زندگی میکردی و حالا با خوندنش داری همه رو به یاد میاری.  
با این حال موقع خوندنش دوتا حس متفاوت داشتم.
 یکی اینکه گاهی گیج میشدم ، الان کدوم زمانه الان این شخصیت کی هست ؟ ولی یطوری غرقش میشی که اون ابهام دیگه برات بی معنی میشه. دیگه اینکه فضای خاص و مخصوص خودش رو داره. بعد از تموم کردن کتاب یه آخیش خاصی از دلت بلند میشه که یعنی بهت چسبید.