یادداشت افشین

        معمولی بودن بهتر است یا خاص بودن؟ چرا باید خاص باشیم؟ خاص ها دنیا را تغییر می‌دهند و ماندگار می‌شوند
اگر به کم قانع باشیم نمی‌توانیم خاص باشیم، نمی‌توانیم دنیا را تغییر دهیم، در ذهن ها نمی‌مانیم
اما هزینه خاص بودن چیست؟ هزینه شهرت و پول زیاد چیست؟ تنهایی احتمالا، اینکه عده زیادی حتی عزیزترین هایت تو را نخواهند بخشید و تو تنها خواهی بود... تنهایی زیادی خواهی کشید برای اینکه در یاد عده زیادی بمانی، عجب پارادوکسی!
حالا وسط این دنیای آدم‌های معمولی و خاص، کوچک و بزرگ، مرگ هم هست و مرگ چقدر زبان آدمیزاد نفهم باید باشد که بچه کوچک را هم بخواهد ببرد و این همه آدم بدذات را رها کند ولی همین مرگ زبان آدمیزاد نفهم در این داستان چقدر انسان وار شخصیت دارد و انگار که مامور است و معذور ولی باز هم از نزدیک چون پیرزنی مهربان به نظر میرسد که خودش هم دل دارد
و حالا یک نفر که تمام عمر تلاش کرده تا به یادگار بماند، چطور حاضر می‌شود برای کودکی غریبه همه چیزش را بدهد؟ زندگی اش را، دیگر در یاد هیچکس نماند، چطور آن انسان خودخواه به این انسان از خودگذشته تبدیل شد؟
حالا اگر خاص نبودیم، اگر در یادها نماندیم، آیا باز هم شکست بشریت محسوب می‌شویم؟
چه دنیای سراسر متناقضی، چگونه راهمان را در این دنیا پیدا کنیم؟ و این وسط مرگ هم دارد همش تعقیبمان می‌کند...