یادداشت مجتبی شاهسون

        دکتر خاویر کرمنت، کتابی تحت عنوان "بیشعوری"، با هدف راهنمایی عملی شناخت و درمان خطرناک ترین بیماری تاریخ بشر به چاپ رسانده است. چه کسی بیشعور است؟ و چرا یک نفر می خواهد که بیشعور باشد؟ موضوعی است که دکتر کرمنت در پی یافتن پاسخی برای آن اقدام به نوشتن این کتاب کرده است. هم چنین، در پی بررسی و تحلیل انواع بیشعوری برآمده است. او این مسئله را مورد تحقیق قرار داده است که وقتی جامعه بیشعور می شود،  زندگی با بیشعورها چگونه است و راه نجات آن جامعه چیست؟
بیشعوری از منظر خاویر کرمنت، همیشه وجود داشته و اکنون بیش از هر زمانی شیوع پیدا کرده است. او در کتاب خود بیان میکند که اپیدمولوژی بیشعوری نشان می دهد افراد بسیاری در معرض ابتلا به این بیماری هستند. افراد و گروه هایی که در معرض ابتلای شدید به بیشعوری هستند کسانی اند که عمدتا دارای مشاغل بدون احتیاج به استعداد خاص هستند. بطور مثال کارمندان، واعظان اخلاقی، مددکاران اجتماعی و تمامی کسانی که به قیمت سر بریدن دیگران می‌خواهند جهان را نجات دهند، شامل این افراد می‌شوند.
طبق نظر خاویر کرمنت، بیشعوری نوعی بیماری است که قوه ی تشخیص و نظام ارزش گذاری مبتلایان را آلوده میکند. به همین دلیل، این بیماری باعث می شود که افراد مبتلا هر کار را بدون شایستگی در انجام آن و بدون ذره ای شرم و احساس گناه یا پشیمانی انجام دهند. بطور کلی،  بیشعور از نگاه خاویر کرمنت، به کسی گفته می‌شود که کارهای اشتباهی را به روش‌های اشتباهی و با دلایل اشتباه انجام می‌دهند. هم چنین رفتار وقیح و نفرت انگیزی را به صورت کاملا ارادی و عمدی از خود بروز می دهند. این افراد از ایجاد اختلال در کارها و آزاری که به دیگران می رسانند، خوشحال می‌شوند.
کرمنت اصلی ترین و مهم ترین مرحله ی درمان بیشعوری را، پذیرش بیشعوری خود در هر فرد دانسته است. درمان گروهی، فردی و شوک درمانی نیز می تواند به کار رود. او معتقد است که  جوامع باید راهی برای جلوگیری از آن در نظر بگیرند.
با این حال، به نظر می‌رسد که کتاب بیشعوری، بیش از آن که حرف مهم و جدیدی داشته باشد، تنها در چرخه ی سودآوری قرار گرفته و به شهرت رسیده است تا سود خود را کسب کند. مخاطبان آن نیز نمی‌توانند افراد عالم و با دانش بسیار باشند زیرا او یک مسئله ی بدیهی را دوباره به زبانی دیگر نوشته است.