یادداشت طیبه اژه ای

                کتاب روایت زندگی رومزه ی مردم اهواز در ماه های اول جنگه.. چهار فصل اول اصلا من رو درگیر نکرد، نه جمله ها جذابن و نه توصیفات، و بدتر از همه اینکه کتاب از زبان راوی ای بیان میشه که تا آخر کتاب نه اسمش رو میفهمیم، نه اطلاعات خاصی ازش به دست میاریم، نه میدونیم چرا توی اهواز مونده و نه احساس و نظرش درباره ی اتفاقات مشخصه، همه ی اینها کنار هم باعث میشه روند کتاب جذاب نباشه و احساس همدلی ای هم در خواننده اتفاق نیافته.. با این توصیفات باید به کتاب یه ستاره میدادم ولی.. ولی همه ی اینها یه طرف و بخش پنجم کتاب یه طرف دیگه.. این بخش کاملا منو میخکوب کرد، صحنه های تکان دهنده و عمیقا دردناک.. تازه توی این بخشه که احساس خشم و ترس و درماندگی مردم شهر رو لمس میکنی.. اگر احمد محمود بخش های اول رو هم به همین قوت نوشته بود کتاب یه شاهکار به تمام معنا میشد