یادداشت سهیلا ملکی 🌾

        به نام یونس مثل سایر رمان‌هایی که طلاب نوشته‌اند غرغرو است. شخصت اول کتاب نق می‌زند و با آدم‌ها فاصله دارد. اما همین ویژگی‌های نامطلوب شرافتمندانه به تصویر کشیده است. دایره بی‌حوصلگی محدود به شخص است و علی آرمین او را به عنوان نماد و نماینده‌ای از طلاب و حوزه معرفی نکرده. درواقع ویژگی‌ها و مشکلات به فردیت شخص اول رمان گره خورده. در زمانه‌ای که طلاب نویسنده روشنفکرپسند می‌نویسند و برای گرفتن رضایت برخی تصویر طلاب را از اخلاق و انسانیت به‌دور یا دارای ویژگی‌های عجیب‌وغریب نشان می‌دهند به نام یونس کتاب ارزشمند و مغتنمی است. گذشته از این‌‌ها گرچه کتاب از دین حرف می‌زند و خواننده انتظار کلیشه دارد اما پایان کتاب قابل پیش‌بینی نیست. این یکی دیگر از نقاط قوت به نام یونس است.