تولستوی در این کتاب به خوبی به معایب رهبانیت و زهد فردی می‌پردازد و نشان می‌دهد که خلوت کردن و تامل کردن بدون امتداد اجتماعی، نمی‌تواند انسان را به معنویت و اخلاص برساند بلکه انسان در بدنه اجتماع است که می‌تواند از آفاتی مثل عجب، ریا و شهرت‌پرستی دور باشد.
پیرنگ و ضرب داستان این کتاب واقعا دلچسب و بی‌نظیر بود.