کریستوفر پل کورتیس را از کتاب "باد نه بادی" شناختم و به محض تمام شدنش، مشغول جستجوی بقیه کتاب‌هایش شدم.

این کتاب تازه‌ترین کتابی است که از این نویسنده ترجمه شده‌است. واتسون‌ها به بیرمنگام می‌روند یک روایت آرام و بامزه است از زندگی واتسون‌ها، روایت‌هایی که خیلی جاها آدم را یاد زندگی خانوادگی خودش می‌اندازد. می‌خنداند، نگران می‌کند، حرص می‌دهد و حتی اشک آدم را در می‌آورد.
در گوشه گوشه کتاب به طور مستقبم و غیر مستقیم به مسئله نژادپرستی و بحران‌هایی که سیاه پوستان با آن دست به گریبانند پرداخته است.

نقطه قوت کتاب برای من، قلم شیرین و روان نویسنده بود. یکی از ضعف‌هایش بنظرم گم بودن پیرنگ داستان بود. کتاب _مخصوصا در نیمه اول_ بیشتر سکانس‌های شیرینی از زندگی واتسون‌ها بود و پیرنگ مشخصی نداشت. از طرفی تغییر و تحول ناگهانی بایرون برایم عجیب بود و دلیلی توجیهش نمی‌کرد.
اما در هر صورت با رضایت کتاب را تمام کردم.