یادداشت ریحانه نعمتی

                #یادداشت
#اسرائیلی_که_من_دیدم_نه_صلح_نه_یک_کلمه_حرف_اضافه
 کتاب از زبان یک خبرنگار مصری روایت میشود. کسی که حدودا ده روز را در اسرائیل و غزه به مصاحبه با افراد مختلف پرداخته‌ است.
گرچه نویسنده در دوران دبستان خود حمله اسرائیل به مصر را به یاد دارد و طعم تلخ آواره بودن را با گوشت و پوست خود حس کرده است اما طرفدار صلح است. در جای جای کتاب از حملات حماس گلایه میکند که چرا صلح اسلو را زیر پا نهاده است؟ 
در نهایت طی مصاحبه های زیاد در تلاویو و غزه به این نتیجه می‌رسد که قرارداد اسلو توسط اسرائیل نقض شده است نه حماس...
برای من قسمت عطف کتاب تعاریفی هست که از جوانان فلسطین دارد. در قسمتی از کتاب آمده است:
"باید هر فرد عرب سفری به اینجا داشته باشد و شما را ببیند تا خودش (بدون اینکه شما چیزی برایش بگویید) بفهمد که رنگ خون فلسطینی ها شبیه رنگ خون ما نیست، و اینکه زندگی فلسطینی «زیباتر» از زندگی ماست و «فردای فلسطینی» حامل بشارتی است که هیچ فردایِ عربیِ دیگری آن را در خود ندارد. "
حال و هوای نویسنده در قدس و مسجدالاقصی به قدری برایم حس خوبی به ارمغان داشت که آرزو کردم من هم روزی در قدس نماز جماعت بخوانم.
مسجدالاقصی اولین قبله مسلمانان، محل عروج پیامبر اکرم به معراج جایی است که بعد از خواندن این کتاب آرزو کردم روزی در هوایش تنفس کنم.
به امید روز آزادی قدس شریف
آبان ماه 1402