یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        داستان ۱۳۳ صفحه‌ای با صفحه اول و آخر شبیه به هم. هر صفحه حدود یک تا سه جمله کوتاه بیشتر نداشت. صفحه مقابل هم تصویر نقاشی شده سیاه و سفید.
سرجمع ربع‌ساعت وقت برد. اول نمی‌خواستم کتاب را از قفسه کتابخانه بردارم. ولی تهِ کتاب نوشته بود «داستانی شاعرانه». بنظرم ترجمه عباسی از شاعرانگی اثر کم کرده و به روانی و سادگی اثر کمک مثبتی کرده.
هر کسی می‌تواند برداشت متفاوتی از این داستان داشته باشد. برداشت من این است: مخلوق، نمی‌تواند قدرت حقیقی باشد.