این اولین کتاب من از عطیه عطارزاده بود. اوایل داستان به خاطر نابینا بودن راوی داستان و حس خفگی‌ای که منتقل می‌کرد برام سخت قابل خوندن بود و این انتقال احساس تاریکی و اختناق به خواننده یکی از نقاط قوت مهم داستانه. ولی شگفت‌انگیزترین بخش کتاب، یک‌سوم پایانیه، لرزه بر اندام می‌افکنه و به جرات می‌تونم بگم ترکیب جنون و عشق تصویر شده، یکی از ترسناک‌ترین چیزهایی بود که در ادبیات تالیفی فارسی خوندم.