یادداشت مهدی جمشیدیان

                پس از عرض تبریک بابت انتشار اولین  رمان رفیق شفیقم جناب مهرداد خان محمدی جسارتا چند خطی در باب این کتاب یادداشت می کنم. 
مرگ یک پروانه داستانی چند روایتی مبتنی بر درام عاشقانه است که با استفاده از پرش‌های زمانی چیزی مشابه جریان سیال ذهن در ساخت رمان ایجاد کرده است.  نقطه قوت رمان داستان‌های فرعی زیاد و پردازش شخصیت ها از طریق همین قصه های فرعی و البته قدرت قصه پردازی نویسنده است که موجب ملموس تر شدن کاراکترها برای مخاطب شده. اما به گمانم  تعدد قصه های فرعی و در برخی موارد بی کارکرد رها شدن برخی از آنهاموجب کم رنگ شدن خط اصلی سیر داستان گشته است. با توجه به شناختی که از نویسنده دارم به گمانم بخش‌های از داستان خصوصا شخصیت اصلی با توجه به بدیهی بودن آن برای نویسنده در ذهنش جامانده و به روی کاغذ منتقل نشده.  در ساخت و محتوا به گونه ای شبیه شاهکار عباس معروفی، سمفونی مردگان است  و با توجه به فضای ذهنی نویسنده، دور از ذهن نیست.
شخصا بخش هایی از کتاب را که نقبی به وقایع کوی دانشگاه زده است را دوست ندارم و البته می دانم که تیغ ممیزی و حذف، موجب روایت یک طرفه و بعضا دور از انصاف از وقایع آن روزها گردیده.
در مجموع مرگ یک پروانه داستانی قصه محور و پرکشش است که ذهن مخاطب را حتی ساعتها پس از خواندن درگیر می کند.