اگر واقعا نام نویسنده را با چشم‌های خودم نمی‌دیدم امکان نداشت باور کنم این مجموعه داستان نوشته نویسنده بزرگی چون صادق هدایت است. علویه خانم داستان زنی "جانمازآبکش" و "حقه‌باز" را روایت می‌کند که از طریق پرده‌خوانی و دوره گردی امورات خود را می‌گذراند. از نظر شخصیت پردازی داستان چیز بیشتری از "محلل" یا "طلب آمورزش" رو نمی‌کند: مسلمان‌های کثیفی که دلیل اصلی فساد و عقب ماندگی ما هستند. اما هدایت در این داستان آنقدر سطحی، شعارگونه و فاش کلامش را فریاد می‌زند که هیچ جایی برای کشف و تعمق برای خواننده باقی نمی‌گذارد. تازه اصلا اگر لایه‌ای در پس داستان باشد. سایر داستان‌های مجموعه هم دست کمی از داستان ابتدایی ندارد و به جز موضوع "تکامل داروین" که با طنز نسبتاً شیرینی در یکی از داستان‌ها بیان شده، کلیت اثر بیشتر به چند برگ نوشته تفننی می‌ماند تا کتابی که به نام یکی از مشاهیر ادب ایران به چاپ رسیده باشد. خواندن اثر را علی‌الخصوص به مریدان هدایت پیشنهاد نمی‌کنم...