اگر واقعا نام نویسنده را با چشم‌های خودم نمی‌دیدم امکان نداشت باور کنم این مجموعه داستان نوشته نویسنده بزرگی چون صادق هدایت است. علویه خانم داستان زنی "جانمازآبکش" و "حقه‌باز" را روایت می‌کند که از طریق پرده‌خوانی و دوره گردی امورات خود را می‌گذراند. از نظر شخصیت پردازی داستان چیز بیشتری از "محلل" یا "طلب آمورزش" رو نمی‌کند: مسلمان‌های کثیفی که دلیل اصلی فساد و عقب ماندگی ما هستند. اما هدایت در این داستان آنقدر سطحی، شعارگونه و فاش کلامش را فریاد می‌زند که هیچ جایی برای کشف و تعمق برای خواننده باقی نمی‌گذارد. تازه اصلا اگر لایه‌ای در پس داستان باشد. سایر داستان‌های مجموعه هم دست کمی از داستان ابتدایی ندارد و به جز موضوع "تکامل داروین" که با طنز نسبتاً شیرینی در یکی از داستان‌ها بیان شده، کلیت اثر بیشتر به چند برگ نوشته تفننی می‌ماند تا کتابی که به نام یکی از مشاهیر ادب ایران به چاپ رسیده باشد. خواندن اثر را علی‌الخصوص به مریدان هدایت پیشنهاد نمی‌کنم...
          

            به کار بردن این همه اصطلاح و چنین تسلطی بر ادبیات و زبان عامیانه واقعاً ستایش برانگیزه. انقدر طبیعی و زیبا جمله‌های بعضاً بی‌ادبانه با حالتی شعرگونه و قافیه‌دار از زبون شخصیت‌ها بیان می‌شدن که آدم هم خنده‌ش می‌گرفت، هم کیف می‌کرد و هم ته دلش غمگین می‌شد. چون شخصیت‌ها آدم‌های عجیبی‌اند پر از تناقض که اصلاَ معلوم نیست به چی باور دارن و به چی باور ندارن.  چطور می‌شه زنی هر جایی بود و در راه رسیدن به مشهد مراسم پرده‌خوانی مذهبی برگزار کرد؟ و چه عجیب که هنوز هم این تناقض‌ها به‌وفور به چشم می‌خورند. کاراکتر علویه خانم خیلی عجیب بود. فقط به فکر پیش بردن کار خودش بود و برای هدفش نه‌تنها مردم - به خصوص مردها - رو بازیچه می کرد بلکه اصلاَ ابایی نداشت از این‌که بچه‌هاش رو هم وارد ماجرا کنه.