یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        گوشی موبایلم را عمود 467 مسیر کربلا دزدیدند. همین باعث شد وقتی موکب ثارالله کربلا از خواب بیدار شدم، موبایلی برای وقت‌ تلف کردن نداشتم. کتاب را که بعد چهارپنج روز حمل، بی‌استفاده در کوله‌پشتی بود را باز کنم و شروع کنم به مطالعه. یک‌نفس خواندم. چون روایتِ زندگی شهید امیرحسین قربانی، شهید پرواز اوکراینی، خطی، از تولد تا شهادت روایت نشده بود. چون نثر کتاب خسته‌کننده نبود. راوی که پدر شهید بود، دلنشین روایت می‌کرد. احساس نمی‌کردی بخشی از زندگی شهید را  سانسور می‌کند. راویِ بخشی از زندگی مهاجرین علمی ایران هم بود؛ در حد رضایت‌بخش. روایتِ اسارت پدرِ شهید مثل گریزهای روضه به روایت اصلی زندگی پسر اضافه شده بود؛ مثل نمکِ غذا به‌اندازه. و حالا انگار نه فقط امیرحسین قربانی که خانواده چهارنفره خانواده قربانی را به‌خوبی می‌شناسم. 
من کتاب را دوست‌ داشتم و توصیه می‌کنم، پس پنج ستاره می‌دهم.