گویی در خط به خط این کتاب، صدای احسان رضایی را می‌شنوید! اینقدر که این کتاب نثرش ( معیار متمایل به عامیانه! ) است! 
سعی شده بخش های معرفی اساطیر، طنز باشد. بعضن هم بوده است اما عمومن در این کار ناموفق بوده احسان رضایی عزیز..
و در نهایت، شاید بتوان گفت درخشان ترین بخش کتاب، نه معرفی ها، که بخش پیوست کتاب ها بود! لااقل ترغیب شدم این حجم از اطلاعات متناقض را، در کتاب هایی مثل بندهش و مینوی خرد بیابم...
بد نبود، ارزش خواندنش را داشت، راستی کاریکاتور هایش هم خیلی می‌توانست بهتر باشد..!