مقدمه خلجی بر کتاب به غایت جذاب و خواندنی است و می توان از آن برای دریافت روش‌شناسی‌ای بدیع در مواجهه با سنت بهره گرفت. متن کتاب با اعمال کاربست های ایده توسط ارکون و عدم توانایی اقناع ضعیف می شود و زمانی که به مرحله توضیح‌های او درباره روشنفکری و تسامح می‌رسد متن از رمق می افتد و دچار بدیهی‌گویی‌های کلی‌ای می‌شود که اساساً مصداق تکررهای مورد نقد ارکون در دوره سوم تاریخ اندیشه اسلامی می شود. پیوستارهای کتاب هرچند با بدنه اصلی کتاب بی ارتباط ند ولی برای کسی که با ارکون آشنا نیست، مدخلی بدی به نظر نمی رسند.
به هر ترتیب قضاوت درباب ارکون را باید به کتاب های دیگر موکول کرد؛ مشکل اساسی ولی از توافق بر سر روش می‌گذرد و باید پرسید، تا چه میزان می توان با ارکون در نتایجی که بدست می آورد همراهی کرد.