یادداشت مجید اسطیری

                سه داستان بسیار عالی
مخصوصا داستان سوم یک کار فوق العاده محشر در نقد دموکراسی غربی
کالوینو یکی از بهترین نویسندگان پست مدرن است. در داستان مورچه آرژانتینی ناتوانی عقل مدرن در توجیه و علاج یک مشکل کوچک مثل حضور مورچه ها را نقد میکند. طنزی که در اثرش هست دقیقا همان نیشخندی است که فلسفه پست مدرن به عقلانیت مدرن میزند. طنزی که در کارهای وونه گات و براتیگان واضح تر مشاهده میکنیم. 
در داستان دوم اسارت رسانه ها و اصحاب مطبوعات در چنگال قدرتمندان را نقد میکند که این هم یکی دیگر از ویژگی های آثار نویسندگان پست مدرن است: نقد کردن ابرقدرتهایی که میتوانند بمب اتم بسازند. به یاد بیاورید داستان «گزارش» از بارتلمی را در کتاب مستطاب یک درخت، یک صخره، یک ابر
در داستان سوم که توصیفی جز محشر نمیشود برایش به کار برد دموکراسی غربی را از زبان یک جوان متفکر ایتالیایی نقد میکند: امه ریگو اورمه مامور شده تا در موسسه خیریه نگهداری از معلولان ذهنی ناظر انتخاباتی باشد! الله اکبر! تا حالا نقیضه ای به این قدرت بر دموکراسی نوشته نشده و شاید هر گز نوشته نشود. من بیش از این که دشمن دموکراسی باشم طرفدار آن هستم اما در برابر قدرت قلم کالوینو تسلیمم
البته اگر کالوینو را قبلا با "بارون درخت نشین" و "شوالیه ناموجود" شناخته اید ممکن است خواندن این مجموعه داستان کمی برایتان ملال آور باشد چون اینجا اصلا آن قصه پردازی سرخوشانه وجود ندارد. اما اگر میخواهید افشره پست مدرنیسم در ادبیات داستانی را بچشید این کتاب عالی است