یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        یکی از زیباترین رمان‌های ایرانی‌ای بود که خوندم. به نظرم اصلاً نباید گول این رو بخورید که روش نوشته «رمان نوجوان». اگه نوجوان‌ها این کتاب رو بخونن که عالی می‌شه، ولی شمایی که نوجوان نیستی هم بخون، مطمئنم بی‌نهایت لذت می‌بری. گرچه احتمالاً مثل من بی‌نهایت هم گریه می‌کنی.
من چیزی درباره‌ی ماجرای دخترهای قوچان نمی‌دونستم و بعد از خوندنش رفتم درباره‌شون جست‌و‌جو کردم و دلم سخت گرفت. خیلی غریب بود که میرزا
جعفرخان منشی‌باشی می‌خواست از «عدالت» برای مردمی بگه که دنبال «نان» بودن و غریب‌تر و غم‌انگیزتر از اون این‌که احساس می‌کنم اوضاع از اون زمان تا حالا تغییر چندانی نکرده. شیوه‌ی روایی داستان رو هم خیلی دوست داشتم.