یادداشت راضیه بابایی

        برادلی چاکرز  ته کلاس  ردیف آخر و صندلی آخر می نشیند. او  دوستی ندارد. به درس اهمیت نمی‌دهد و بسیار دروغ می گوید!
در چند صفحه  اول این رمان با نشانه‌های بالا روبرو می‌شویم. شگفت انگیز تر آنها برادلی در برابر کسی که به دوستی با او تمایل دارد جوابی سرد، بی ادبانه و زشت می‌دهد.
خواننده از همان ابتدا متوجه می‌شود تمام راه های  ارتباطی به سوی شخصیت بسته است. در بخش های  بعدی داستان ، نوع ارتباط دوستان،معلمان و خانواده و آسیب‌هایی که به برادلی می زنند،با زبان نگو نشان بده ،برای  خواننده معلوم می شود.
حس همذات پنداری خواننده برانگیخته می‌شود و مشتاق است بداند بر سر این کودک که اختلال رفتاری دارد چه می آید.
در هیچ بخشی از کتاب شعار زدگی، توضیح  و تشریح مشکلات رخ نمی‌دهد. بچه های مدرسه نیز به صورت کاملا طبیعی نشان می دهند که راه ارتباط موثر با یکدیگر را بلد نیستند.
مشاور مدرسه کارلا و صحبت‌های او الگوی  تربیتی درجه یکی به خوانندگان ارائه می دهد.
این کتاب علاوه بر درگیر کردن مخاطب با مشکل شخصیت،از نظر تربیتی برای  والدین و مربیانی که با بچه ها سر و کار دارند، نمونه‌ی بسیار آموزنده‌ای است.
تنها نکته‌ای که شاید بتوان به عنوان ایراد از کتاب مذکور بیان کرد،عدم انطباق فرهنگی جامعه ما و آمریکاست.  بعصی از چالش های شرح داده شده مثل ارتباط دختران و پسران، ماجرای تولد و دستشویی‌در مدرسه،  در جامعه آمریکا اتفاق می افتد. شکل این مشکلات در فرهنگ و عرف ما متفاوت است.
خیلی دوست دارم روزی کتابی روانشناسانه و تربیتی مثل همین کتاب از نویسنده‌های ایرانی بخوانم که  با همین عمق و زیبایی به بیان آسیب‌ها و اختلالات رفتاری کودکان و نوجوان بپردازد.
کتاب در آمریکا برنده ۱۹ جایزه شده و در ایران نیز کتاب معروف و شناخته‌شده‌ای است.
توصیه می کنم حتما خوانده است(رمان کوتاهی است یک روزه تمام می‌شود)