یادداشت سید محمد بهروزنژاد

        |به نام خداوند|
ایده ی کتاب بکر و دست نخورده است یا لااقل در زمان نوشته شدن اثر(1794) اینگونه بوده .
افسری که به خاطر دوئل کردن مجبور می شود به مدت چهل و دو روز در اتاقش بماند . 
اما کتاب در پرداخت بسیار ناموفق ظاهر می شود .
از همان ابتدا مشخص است ، کتاب اصلا حرفی برای گفتن ندارد. داستان نیست. خودزندگی نامه هم نیست. شاید در دسته ای قرار بگیرد با عنوان مثلاً "تأملات شخصی نویسنده".
"سفر به دور اتاقم" چیزی نیست جز : پرت و پلاهای ذهنِ خیال پرداز  یک مٌرفهِ بی درد درباره همه کس و همه جا  که در آخر هیچ چیز به مخاطب اضافه نمی کند.
یک ستاره ای که دادم به خاطر ترجمه فوق العاده احمد پرهیزی بود ، اما کاش این مترجم توانا وقتش را صرف چنین اثری نمی کرد و کاش مجموعه جیبی های ماهی این کتاب را در خود راه نمی داد.
شاید تخیل بی حد و مرز نویسنده در  زمانه حکومت عقل، باعث شهرت کتاب در اروپا شده .
هر کتاب مشهوری قرار نیست خوب باشد.