مطالعه سرگذشت اباعبدالله در کتاب «حسین از زبان حسین» از زبان خود ایشان و اول شخص، لااقل برای من حس و حال دیگری داشت. منجمله گفت و گوها با مروان و معاویه علیهم الهاویه و اتفاقاتی که در زمین تفتیده کربلا بر یاران و اهل بیت ایشان گذشت.
گذشته از این کمبود منبع و نقل از بخش قابل توجه عمر شریف حضرت می تواند به نوعی کتاب را دچار ضعف کند.  چراکه به همین علت ناچارا از شرح برخی بازه های  عمر امام حسین بسرعت گذر می شود. دلیل آن هم رویکرد آقای محمدیان است که تنها در نوشتن این کتاب از روایت های محکم بهره برده اند که اندک هستند و بیشتر شرح سفر امام از مدینه تا کربلا و واقعه طف را شامل می شوند.

 سخن اباعبدالله الحسین علیه السلام هنگام آغاز حمله دشمن (صفحه ۲۰۳ کتاب)
«غضب و خشم خدا بر یهود، هنگامی سخت شد که برای خدا فرزند قرار دادند، و بر مسیحیان هنگامی شدت گرفت که خدایُ را یکی از سه خدای خود خواندند، و بر مجوسیان آنگاه شدت یافت که به جای خدا خورشید پرست و ماه پرست شدند. اینک خداوند بر گروهی سخت خشمگین شده که همه برای کشتن پسر دختر پیامبرشان هم دست شده اند. به خدا! به هیچ یک از خواسته های آن ها پاسخ نمی دهم تا خداوند را با بدن غرق به خون ملاقات کنم.»

سال ۹۹