یادداشت نیکی

                درمورد کتاب آوای کوهستان اولین چیزی که نظر من خودش جلب کرد، زمان چاپ و روونی نثر کتاب متناسب با حس و حال امروز بود.
کتاب روایتگر زندگی یک خانواده پس از جنگ و تاثیرات جنگ بر اون خانواده میگه ولی تعداد دفعات اشاره مستقیم به جنگ به تعداد انگشت های دست هم نمیرسه و این هنر نویسنده بود که به جای گشتن حول ماجرا و بررسی تاثیراتش از دور وارد عمق ماجرا شد  و بدون اینکه حس تنفر و خستگی و زده شدن در خواننده ایجاد کنه با ظرافت تک تک جزییات مطرح کرد، زنگ صبح معبد تا پارس سگ در آخر شب به همه جزییات توجه نشون داد بدون اینکه حس پرگویی ایجاد کنه و درنهایت بدون هیچ اصراری برای  ایجاد یک درس یا تاثیر روانی تمامی دغدغه های یک انسان دیگر نمایش گذاشت و به احساسات خواننده فرصت همدردی، همراهی و تفکر داد.
شاید این کتاب برای من با همه وجوهش یادآور یک روز بارانی در اوساکا باشد، یا یادآور طوفانی که گل های آفتابگردان را شکست