یادداشت سهیل خرسند

                پس از تاریکی٬ رمانی به قلمِ هاروکی موراکامی نویسنده‌ی مشهور و دوست داشتنی ژاپنی‌ست که در دسته‌ی رمان‌های به سبکِ مجیکال رئالیسمِ او جای می‌گیرد با پایانی باز.

کل داستان و اتفاقاتِ این کتاب در فواصل زمانیِ ۱۱:۵۶ دقیقه‌ی شب تا ۶:۵۲ دقیقه‌ی صبحِ‌ روزِ بعد رخ می‌دهد و ما این اتفاقات را که شاملِ‌ زندگیِ شبانه‌ای که در توکیو در حال سپری‌ست از دریچه‌ی یک تلویزیون که در اتاقِ دختری به نام اِری که در اتاقِ‌ خود به مدتِ حدودِ ۲ ماه به خواب فرو رفته می‌بینیم.

این کتاب برای من یک اثرِ جمع و جور از موراکامی بود که تمام اِلِمان‌ها و جزئیاتی که کتاب‌های موراکامی داره رو در برداشت از جمله: موزیک٬ زن٬ گربه٬ آشپزخانه٬ ورزش٬ سکس و فقدان اما برعکسِ «کافکا در ساحل» که از دید من این کتاب نسخه‌ی ساده‌ و کوچک شده‌ی کافکا با ماجرایی به مراتب ساده‌تر و صدالبته متفاوت‌تر بود٬ ذهنم را آنطوری که دوست داشتم به چالش نکشید البته قبلِ شروع خواندن٬ حجمِ کتاب به من گفت که چقدر باید انتظارم رو نسبت به کافکا تعدیل کنم اما باز هم برای منی که عاشق موراکامی هستم و از خواندنِ این رمان هم لذت بردم٬ متاسفانه انتظاراتِ من را برآورده نکرد.

در آخر در مورد نمره‌ای که برای کتاب منظور می‌کنم٬ روشِ نمره‌دهی من مقایسه کتاب‌ها با اثرهای مشابهِ خودشونه و طبعا در دسته‌ی مجیکال رئالیسم تا به امروز تا اطلاع ثانوی٬ رفرنسِ من «کافکا در ساحل» هست که وقتی به اون و یا «تعقیبِ گوسفندِ وحشی» ۵ستاره دادم در اینجا به خودم اجازه‌ی فکر کردن به ۵ستاره هم نمیدم و بین ۱ تا ۴ ستاره هم یک ستاره‌ی دیگر ازش کم می‌کنم چون سطح انتظاراتِ من را برآورده نکرد٬ ۳ ستاره نمره‌ی قابلِ قبولی برای این کتاب از دیدِ بنده‌ی حقیر هست و خودم خیلی خوشحالم از اینکه امشب نگرانی‌ای که داشتم و در چند ریویوی قبل با شما به اشتراک گذاشتم رفع شد که نگران بودم روزی برسه که عشق و علاقه‌ام به موراکامی باعث بشه بی دلیل هرچه از او بخوانم ستاره‌ی کورکورانه منظور کنم.

نهمین کتاب موراکامی برای من به پایان رسید اما اگر عمری باقی باشد فردا با اسپوتنیک سوئییت‌ هارت به دنیای موراکامی برخواهم گشت.