بریده‌ کتاب‌های محمد مداحی

با وجود همه‌ی اون چیزهایی که مامان و دکتر و بابا درمورد مقصر دونستن بهم گفتن، نمی‌تونم جور دیگه‌ای فکر کنم. مطمئنم اگه خاله هلنم هم مثل بقیه برام فقط یه کادو می‌خرید، الان زنده بود. زنده بود اگه یه روزی به دنیا می‌اومدم که برف نمی‌بارید. حاضرم هرکاری بکنم که این فکرها نمونه. خیلی‌خیلی دلم براش تنگ شده. دیگه نباید بنویسم، چون خیلی داغونم

"پسرم، در عالم هرچیز که می‌بینی، صورت یا ظهوری است از حقیقت های بالاترِ آن در عوالمی که با چشم سر دیده نمی‌شود؛ باید چشم دل پیدا کنی تا بتوانی هرچیز را که می‌بینی، حقیقت آن را در طبقات بالاتر ادراک کنی. هرچقدر روحت ارتقا و صفا پیدا کند، شاهد منازل و مراتبی می‌شوی که هرکدام بی‌انتهاست.

ملاصدرا، شیوه‌ی ناصرخسرو قبادیانی را شناخته است: در محضرِ فلاسفه و حکما، چنان سخن بگو که جهتِ ادراکِ کلامت، کمرشان دوتا شود؛ و در محضرِ عامه، چنان سخن بِران، که کودکان نیز کلامت را از بَر شوند...

... و آنها که روح‌شان حقیر است هرگز تاب دیدن ارواحِ تعالی طلب را نیاورده‌اند و نخواهند آورد

محمد، زیر لب به مادر میگوید: "این، زیباترین کاری بود که میتوانست بکند؛ حرفی برای زدن داشت، که نَزَد. رشته‌یی را که به تارِ مویی بسته است پاره نکرد؛ چرا که می‌داند این رشته از آنها که تن به گِرِه بسپرد تا فاصله را کوتاه‌تر کند، نیست و نه خواهد بود"

و در ادب بی‌اضطراب، برای مخالفانِ کمتاب، زهری هست

- کمال وجودی این میوه‌ها، همین است که جزءِ بدن انسان شوند. این بی‌نوای بر خاک افتاده هم این حق را دارد دیگر

دامبلدور بار دیگر لبخند زد و گفت: "کاملاً درسته. همینه که باعث می‌شه تو با تام ریدل فرق زیادی داشته باشی. هری، این انتخاب‌های ماست که حقیقت باطنی ما رو نشون می‌ده، نه توانایی‌های ما."

او از مراجع مورد وثوق مردم قم بود. مردم به کسی اعتماد می‌کنند که زیاد او را ببینند، و شهاب خودش را در منظر مردم قرار می‌داد.