به سوی من بیاوریدش، به سوی من؛ که اشتیاق دوست به دیدار دوست فزونی گرفته است.

سکوت طلاست؛ ولی آن‌گاه که سخن باید گفت، باید گفت و زندگی را معنا بخشید.

خلیفه‌ای که عاشق ساز و آواز باشد، رعیتش در این کار از او سبقت خواهند گرفت. [درباره‌ی هارو‌ن‌الرشید]

- [...] اصلاً به ما کمکی خواهد کرد؟ - [...] او نیز وسیله است. اگر خدا نخواهد، هیچ خیری از کسی به ما نخواهد رسید.

آن که خاندان علی را می‌شناسد، به مردم بگوید که اگر حسین به خلافت برسد چه می‌کند. بگوید که... آنچه به ظلم و بی‌عدالتی اندوخته‌اید، اگر به مهریه‌ی نکاح زنانتان رفته باشد، بازپس می‌گیرد و به صاحبش بازمی‌گرداند.

خلافت به حسین نیازمندتر است، تا او به خلافت. اما سوگند به کسی که پیامبر را فرستاد، هیچ‌یک از شما، تحمل عدالت خاندان علی‌بن‌ابی‌طالب را ندارید.

به‌خدا سوگند! اگر من¹ هم بخواهم به نیرنگ رفتار کنم، پسر زیاد هرگز به پای من نخواهد رسید. اما از ما دور است که بخواهیم به نیرنگ مردم را با خود همراه کنیم. ¹ مُسْلِم بن عَقیل

ما هرگز با حیله و نیرنگ، دوستانمان را نمی‌آزماییم، چنان‌که مولایم علی هرگز چنین نکرد.

بهترین میزان شناخت حق و باطل عدالت است. کسانی که عدالت علی را برنتافتند، به ستم معاویه تن دادند.

کسی آنجا خوابیده بود. دستش را گرفتم. یک‌دفعه تمام موهای بدنم سیخ شد. دستش را ول کردم و خودم را عقب کشیدم. مادرم گفت:«از مرده نترس. از زنده بترس.»

دوست داشتم که حتی یک روز هم با این مردم نباشم. [گله‌های امیرالمؤمنین از کوفیان]

پنجاه‌و‌چند روز شما را به یاری برادرانتان دعوت کردم؛ مثل شتری که لب‌هایش شکافته باشد و از خستگی بنالد، نالیدید. [گلایه‌های امیرالمؤمنین از کوفیان]

شما کسانی هستید که نه به یاری شما می‌توان انتقام گرفت و نه با پایمردی شما می‌توان به مقصودی رسید. [گلایه‌های امیرالمؤمنين به کوفیان]

شما را با فریاد بلند و آشکارا ندا دادم و از شما یاری خواستم؛ ولی شما سخن مرا نمی‌شنوید و فرمان مرا اطاعت نمی‌کنید و کارها را به عواقب ناگوار می‌کشانید.

آیا در وجودتان غیرتی نیست که شما را به خشم بیاورد، وقتی شنیدید که دشمن سرزمین‌های شما را یکی‌یکی می‌گیرد و به شما حمله می‌کند و هجوم می‌آورد؟

ای‌کاش مرگ من فرا برسد- که فراخواهد رسید- و میان من و شما جدایی بیفتد، که من از همراهی با شما بیزارم. [درخطاب به کوفیان که امر حضرت را اطاعت نمی‌کردند]

به نظر زیردستان خود اهمیت می‌دادند و اگر آن‌ها بر یک نظر اصرار داشتند آن را می‌پذیرفتند، هرچند خود با آن مخالف باشند؛ و این رفتار، لازمه‌ی رشد جامعه است.