بریده‌ کتاب‌های Mahdieh Marousi

درد سختی است ، آدم نزدیکانش را هیچ وقت به اندازه وقتی که خطر از دست دادن آن ها در پیش است دوست نمی دارد.

"چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند با هم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند حرف هایشان با باد هوا هدر نمی رود چرا چیز هایی که در دل دارند به زبان نمی آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری می ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگد مال کرده باشند؟ ..."

مثل این بود که پیوسته با سیری یکنواخت از سراشیبی فرو می لغزم و گمان میکردم که به سوی قله صعود میکنم . در انظار مردم در راه اعتبار و عزت بالا میرفتم و زندگی با همان شتاب از زیر پایم می‌گذشت و از من دور می شد ...تا به امروز که مرگ بر درم می کوبد.

پدرم همیشه مدعی بود مردم هرگز سفر نمی کنند بلکه تمام عمرشان به دنبال شواهدی می‌گردند تا اعتقاداتی را که از ابتدا داشتند توجیه کنند. البته الهامات جدیدی بهشان می‌شود ولی بعید است این الهامات نو بنیاد اعتقاداتشان را در هم بشکند ، فقط طبقاتی بر آن اضافه می‌شود. او اعتقاد داشت اگر پایه بدون تغییر باقی بماند مهم نیست چه بنایی به آن اضافه کنی، این اسمش سفر نیست .چند لایه کردن است.اغلب میگفت "آدم ها دنبال جواب نمی‌گردند، دنبال حقايق میگردند که خودشان را اثبات کنند."

ساده ترین کار جهان دل بردن با دروغ پردازی هایی است که حساسیت قربانی ها را نشانه می گیرند.