بریده‌ کتاب‌های حلما آقاسی

«همیشه یک تکه از کار، نیمه تمام میماند. اما گمان کنم همیشه یک نفر باشد که تمامش کند.»

میبینی نسل بشر چقدر عیب و ایراد دارد: استخوان ها ممکن است بشکنند و پوست ممکن است خراشیده شود. اما از همهٔ این ها بدتر این است که بزرگ میشوند...

بنظر من در شغل معلمی، سخت ترین و در عین حال هیجان انگیزترین کار این است که بچه ها را راضی کنی افکارشان را آن طور که هست به زبان بیاورند.

«خیلی خوب است آدم برای کسی حرف بزند که از حرف های او خوشش بیاید و دائم نگوید بچه ها باید تماشا کنند و صدایشان در نیاید. تاحالا حداقل یک میلیون بار این جمله را شنیده ام. در ضمن مردم به من میخندند؛ چون عادت دارم حرف های گنده بزنم. اگر توی سرت فکرهای بزرگی باشد، مجبوری برای بیان کردن آن ها حرف های گنده بزنی، اینطور نیست؟»

آن ها پیش خودشان فکر میکردند دارند به ماد مونتگمری که از قبل میشناختند محبت میکنند، در حالی که من اصلاً او نبودم، موجود تازه خلق شده ای بودم که اسم و جسم او را یدک میکشید و خود را به جای او جا زده بود. آن ماد قبلی خیلی فرق داشت-دختر سبک بال و شادی بود با کلی آرزو و اعتقادی محکم بر «زودگذر» بودن همه چیز. بلند پرواز بود و انگیزه ای قوی داشت اما هدف اصلی اش «خوش بودن» بود و معمولاً به هدفش میرسید. خودش و بقیه را باور داشت، باوجدان و خوش قلب بود و زیاد خودش را بابت درگیری های زندگی ناراحت نمیکرد. اما دختر امروز-چقدر با اون فرق دارد!

پرانگیزه! خنده ام میگیرد! انگیزه هایم کجایند؟ اصلاً این کلمه چه معنایی دارد؟ باانگیزه بودن چجوری است؟ چطور میتوان باور داشت زندگی انتظارت را میکشد، با صفحاتی سفید و نانوشته که میتوانی نامت را بالای برگ های موفقیتش ثبت کنی؟ چطور میتوان باور داشت که میتوانی آرزو کنی و قدرت رسیدن به آرزو هایت را هم داری؟ چطور میتوان باور داشت که سال های پیش رو انتظارت را می کشند تا هرچه دارند سخاوتمندانه به پایت بریزند؟ یک زمانی تمام اینها را باور داشتم...!

دفتر خاطرات عزیزم، واقعاً به تو احتیاج دارم تا کمی آرامم کنی. بدجوری نیاز به آرامش دارم. راستی، چطور است اسم این دفتر را به جای خاطرات، بگذارم«دفتر غرولند»؟

شاید من در حال یاد دادن چیزهایی به شاگرد هایم باشم، اما «آن ها» دارند درس های مهم تری به من میدهند...

«احتمالاً در ترکیب بدنم از اردک هم استفاده شده، چون همیشه عاشق رفتن زیر بارانم.»

«اما نوعی دلتنگی وجودمان را فرا گرفته بود. انگار ما متعلق به همان روزهای گذشته ایم و هیچ تعلق خاطری به زمان حال نداریم...»

«خب، همه چیز تمام شد و ترسم از این است که دیگر پیش نیاید اینطوری دور هم جمع شویم. اما هرچقدر هم که پراکنده شویم یک خاطرهٔ مشترک داریم که ما را به هم پیوند میزند_پیوندی که هرگز گسسته نخواهد شد.»

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر، سحر نزدیک است. هر دم این بانگ برآرم از دل: وای، این شب چقدر تاریک است!

مگر آزادی معنی اش این نیست که که خودت انتخاب کنی کجا میخواهی زندگی کنی؟

حرف زدن ترسناک است، چون همین که کلمه ها بیرون می آیند، دیگر نمیتوانی برشان گردانی تو. ولی اگر کلمه ها را بنویسی و بعد ببینی آنطور که میخواهی از کار در نیامده اند، میتوانی پاک شان کنی و باز از سر نو شروع کنی.

لیلی گفت: کاش مادر میشدم، مجنون بچه اش را بغل میکرد. خدا گفت: مادری بهانهٔ عشق است. بهانهٔ سوختن، تو بی بهانهٔ عاشقی، تو بی بهانه می سوری. لیلی گفت: دلم زندگی میخواهد، ساده، بی تاب، بی تب. خدا گفت: اما من تب و تابم، بی من میمیری...

حسرت فقط یک حسرت است. حسی است که روی قلبت مینشیند و یادت می اندازد که عشق چیز خیلی بزرگی است. یادت می اندازد که حتی اگر آدمی که عاشقش هستی دیگر در دنیا نباشد، تو میتوانی به دوست داشتنش ادامه بدهی.

آن موقع تازه یاد گرفته بودم که اگر مردم فکر کنند عجیب هستی، خیلی هم بد نیست. یک نفر به من گفته بود:« عجیب بودن هم مثل شجاع بودنه»