هنوزم که هنوز است اسم عملیات خیبر و نبرد مجنون دل رزمنده ها را می‌سوزاند. پای صحبت بچه های هر لشکری بنشینی آن قدر گفتنی از این عملیات دارد، آن قدر شهادت و مظلومیت دیده و دلش سوخته که آن قدر می گوید تا دست آخر هم خودش گریه کند، هم اشک تورا بیاورد. عملیات خیبر را غیرت بچه ها پیش برد. شهید میثمی درباره این عملیات گفت:«هرکس در طلاییه ایستاد، اگر در کربلا هم بود، می ایستاد.»

همیشه سجده‌ی آخرش طولانی بود. آن‌قدر که فکر می‌کردی یادش رفته بلند شود.

آن موقع ها هنوز نمی دانستم اصلی ترین ویژگی یک اطلاعاتی کار بلد همین زار زدن های شبانه است نمی دانستم اگر دستش از آسمان کوتاه باشد راه و معبر های زمین را پیدا نمیکند. اگر نفسش در مشتش نباشد در این بیابان بی سر و ته گم میشود طول کشید تا به قول عزیزی بفهمم شناختن و پیدا کردن معبر ها در گرو شناختن پیچ و خم های نفس است

مخمل سیاه و پر ستاره ی اسمان مثل یک لحاف نرم رویمان پهن شده بود . هر کس گوشه ای تیمم می کرد . سکوت و زمزمه شیار را گرفته بود . ستاره ها چه شلوغش کرده بودند برای تماشای بچه ها .

_خوردی زمین؟ _نه _پسر کی هستی؟ -پسربابام _عه... پس برو با بابات بیا

«دفتر قرمز آمار گروهان را از جیبم درآوردم. مربع‌های قرمز داشت زیاد می‌شد. علی ارم و محمدی‌جو. کاش یک نفر هم جلوی اسم من این مربع را می‌کشید. از بچه‌ها شنیدم ایرانی‌زاده هم همان اول کار روی دژ آرام گرفته. یک مربع هم قسمت او شد. یکی دیگر از بچه‌ها موقع عبور از دژ افتاده بود؛ از روی مشخصاتی که دادند شناختمش؛ پورصادقی. به خاطر دست قطع شده‌اش در ذهنم مانده بود. مهارتی که در گرفتن کلاش با یک دست داشت باعث شد توجهم جلب شود. پشت جاده میان بچه‌ها راه می‌رفتم و سراغ رفقایشان را می‌گرفتم. خیلی‌ها روی دژ خورده بودند. با هر مربع قرمزی که می‌کشیدم غم روی دلم چهارزانو می‌نشست».

در دبیرستان رزمندگان همه مان یک درد مشترک داشتیم درد دوری از جبهه•••

سر و صداهای کوچه مثل من نبودند که بشود پشت در نگهشان داشت. سر و صدای بازی بچه‌ها نه، سر و صدای انقلاب. این خاصیت صدای انقلاب است، پشت هیچ دری نمی‌ماند.

می‌ترسیدم خوابم ببرد و آجر و آهن سقف رویم بیفتد. هنوز یاد نگرفته بودم در جبهه باید با مرگ رفیق شوی. وقتی یک قدمی‌ات پرسه می‌زند و برایت دست تکان می‌دهد، ترسیدن و نخوابیدن بی‌معناست. اگر قرار باشد دستت را بگیرد و ببرد تا صبح هم آجرها را با چشمت بپایی کار خودش را می‌کند. اگر هم نوبتت نرسیده باشد، دنبالش هم کنی محلت نمی‌گذارد.

آسمان از دیشب مدام بغض می کرد و می بارید . ابر های خاکستری راه تابیدن آفتاب صبح را بسته بودند . بوی باران و خاک نم خورده کشتارگاه را پر کرده بود .

خواب، آرام و پاور چین پلک هایم را سنگین کرد. -برای رفع سلامتی صدام صلوات. بمب خنده و صلوات در مینی بوس ترکید. چرتم پاره شد. مزه پرانی ها از صندلی آخر بود. -برای سلامتی همه رزمنده های اسلام همه برن دکتر. یاد شیطنت‌های خودمان در مینی بوس های مسجد جمکران افتادم. چقدر ما لباس خاکی ها شبیه هم بودیم. برادران شوخ موقع پیاده شدن هم ول کن نبودند. جلوی در کپه شدند که اولین نفر پیاده شوند. -بابا بزارین یه دفعه هم ما اول شهید بشیم.

هنوز یاد نگرفته بودم که در جبهه باید با مرگ رفیق شوی. وقتی یک قدمی ات پرسه می زند برایت دست تکان می دهد، ترسیدن و نخوابیدن بی معناست.

همیشه می گفت:« همه گرفتاری ها از توقع است.» وقتی یاد بگیری از کسی توقع نداشته باشی هم خودت راحت تری، هم دیگران.

اما جنگ با هرچه دوست داری سر جنگ دارد.