شاید بزرگترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی که از اول روزگارت همین بوده، نعمت بزرگی است.

جهل فقر می‌آره و فقر جهل، برای نجات مردم از این همه بدبختی باید جهل رو از بین برد.

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره، یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت‌وآمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هرطور که فکر کنی ناگهانیه؛ حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باورنکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.

شاید بزرگ‌ترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی از اول روزگارت همین بوده.

همهء اهل عالم از فقیر و غنی،روزی از روز های خدا پا به این دنیا میگذارند و روزی دیگر از آن پا برمیدارند.اما آنچه هر کس را از دیگری جدا میکند کیفیت گذراندن فاصلهء میان این دو روز است،نه زمان آمدن و رفتن.

خیلی چیزها هست که نمی‌دانیم. چیزهای زیادی که انگار پشت دیوار بلندی پنهان شده‌اند و یک نفر مثل "شکور" می‌تواند به ما بگوید. خیلی چیزها هست که پیش روی ما یا پشت سر ما اتفاق می‌افتد و سایه‌اش در جایی دیگر دیده می‌شود.

وگرنه همه‌ی اهل عالم از فقیر و غنی روزی از روزهای خدا پا به این دنیا می‌گذارند و روزی دیگر از آن پا برمی‌دارند. اما آنچه هرکس را از دیگری جدا می‌کند کیفیت گذراندن فاصله‌ی میان این دو روز است، نه زمان آمدن و رفتن‌.