وقتی به مسیر و تلاش هایمان آگاه هستیم قطعاً به این فهم خواهیم رسید که احساس خوشبختی جوششی از درون است ، مبهم و غیر قابل تعریف اما عمیق و در عین حال موقت است .

ما برای هر به دست آوردنی، چیزی را از دست می‌دهیم.

در لحظه زندگی کنیم اما به هیچ لحظه ای دل نبندیم :)

هر در کنار هم بودنی صمیمیت نیست!

رنج نتیجه فرار ما از حس کردن درد است.

در هرحال رشد همین است:از دست دادن گذشته و به دست آوردن اکنون.جدا شدن از یک سری موقعیت و افرادی در گذشته و وارد شدن به موقعیت های جدید تر و آشنایی های جدید تر.هرزمان که ما با از دست دادن ها و فاصله ها مواجه می شویم قطعا تنهایی را حس خواهیم کرد

آدم ها معجزه هستند . معجزه هایی درد ناک که موقتا در اختیار ما هستند تا تمرین (دل نبستن) کنیم

هیچ چیز ابدی نیست،نه لبخند های از تهه دل و نه غم های نفس گیر.

وقتی ما آموزش می بینیم که با بدنمان دوست باشیم و زبانش را می فهمیم می توانیم خودمان و درونمان را درک کنیم این درک باعث می شود آرام تر باشیم

در دنیای بزرگسالان فرصتی برای غر زذن وجود ندارد.در دنیای بزرگسالان قرار نیست همه خوب و دوستداشتنی باشند و قرار نیست از هرکس و موقعینی که شبیه ما نیست متنفر شویم.

اگر می دانستیم چقدر دردهایمان شبیه به یکدیگر است، بیشتر همدیگر را درک می‌کردیم و کمتر حمله می‌کردیم

خوشبختی، حالت آرامشی است که گاهی در بین احساس‌هایمان بالا می‌آید... و انگار در گوشمان زمزمه می‌کند: احساس‌ها را بپذیر. من جایی در میان این احساس‌ها دوباره به تو برمی‌گردم، نگران نباش.

آنقدر خاطرات تان را با سرزنشی عمیق مرور نکنید،صبور باشید،تجربه هایتان به موقع به کمک شما خواهند آمد.

هیچ‌کس مسئول تنهایی ما نیست . در درون ما تنهایی به ذات وجود دارد . آدم ها با جدا شدن از ما ، ما را دعوت به دیدن اقیانوس درونی‌مان میکنند . تنها شدن‌ها ما را نمیکشند . با رفتن آدم ها ما به اقیانوس خودمان نگاه میکنیم که از ابتدا در درون ما بوده و خواهد بود. رفتن آدم ها فقط تنهایی را به رویمان می‌آورد .

با هر خداحافظی ما آماده سلام های بعدی می شویم!

جمله «تمام می شود»شبیه یک چاقو است،چاقویی که گاهی درمان می کند و گاهی خودش زخم می زند!

به نظرتان چقدر می توانیم شباهت ها را تحمل کنیم؟ ما هم در شباهت های بسیار زیاد خسته می شویم و هم در تلاش برای تغییر تفاوت ها.

ما باید با پاهایمان،با چشمهایمان و با دست هایمان هرآنچه هست را تجربه کنیم؛عشق یا درد،مهر یا رنج

زندگی بی تفاوت ترین جریانی است که در حال تجربه اش هستیم. بی تفاوت به حال ما وموقعیت ما پیش می رود . زندگی تمام آن چیزیست که نمرده است . دنیای واقعی هیچ وقت شبیه تصویری که کودک توقع دارد نیست ،دنیای واقعی نمی رقصد،نه به ساز ما نه به ساز خودش . دنیا می‌گذرد هر لحظه و هر ثانیه