قهر، پرتابِ کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوتِ موقت. و این کاری‌ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده می‌دهد.

من، مثلِ تو، می‌دانم که در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیمِ خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتنِ قدرت تفکر است و احساس و ادراک.

آنچه در چند روز گذشته تو را رنجیده خاطر و دل آزرده کرده است مرا، بسیار بیش از تو به افسردگی کشانده است و مطمئن باش چنان می‌روم که بدانم -به دقت- که چه چیزها این زمان تو را زخم می‌زند تا از این پس، حتی نادانسته نیز تو را نیازارم. ما باید درست شویم. ما باید تغییر کنیم.

شب عمیق است؛ اما روز از آن هم عمیق تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق تر است.

این سخنان را بارها و در هر جا که توانسته‌ام گفته‌ام؛ و نیز گفته‌ام که این حوادث نیستند که انسان را امیدوار یا ناامید می‌کنند؛ این طرز نگاه کردن ما به حوادث است و زاویه‌ی دید ما، که مایه‌ی اصلی یأس و امید را می‌سازد. انسان هنوز یاد نگرفته آن‌گونه به حوادث نگاه کند که تلخ‌ترین و دردناک‌ترین آنها را هشیار کننده، نیرودهنده، تجربه‌بخش، برانگیزنده و آینده‌ساز ببیند.

خوشبختی امروز ما، تنها و تنها به درد آن می‌خورد که در راه خوشبخت‌سازی دیگران به کار گرفته شود. شرط بقای سعادت ما این است، و همین نیز علت سعادت ماست.

ما هرگز آنقدر بدهکار نخواهیم شد که نتوانیم از پس بدهی‌هایمان برآییم، و هرگز آنقدر پیر نخواهیم شد که نتوانیم دوباره متولد شویم. ما از زمانه عقب نخواهیم ماند، زمانه را به دنبال خود خواهیم کشید. فقط کافی‌ست که قدری دیگر هم از نفس نیفتیم...

هرکس که کاری می‌کند، هرقدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی‌ست که کاری نمی‌کنند.

ما چیزی که با ايمان ساخته‌ایم را با سودا خراب نخواهیم کرد.

آیا می‌دانی با ساز همگان رقصیدن، و آنگونه پایکوبیدن و گل افشاندن که همگان را خوش آید و تحسین همگان را برانگیزد، از ما چه چیز خواهد ساخت؟ عمیقاً یک دلقک؛ یک دلقکِ درباریِ دردمندِ دل آزرده، که بر دارِ رفتارِ خویشتن آونگ است - تا آخرین لحظه‌های حیات.

هرکس که کاری می کند، هرقدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی ست که کاری نمی کنند.

من هر گز ضرورت اندوه را انکار نمی‌کنم چرا که می‌دانم هیچ چیز مانند اندوه روح را تصفیه نمی‌کند و الماس عاطفه را صیقل نمی‌دهد اما میدان دادن به آن را نیز هرگز نمی‌پذیرم؛ چرا که غم حریص است و بیشتر خواه و مرز ناپذیر ، طاغی و سرکش و بد لگام. هر قدر که به غم میدان بدهی ، میدان می‌طلبد و باز هم بیشتر و بیشتر... هر قدر در برابرش کوتاه بیایی ، قد می‌کشد ، سلطه می‌طلبد و له می‌کند غم عقب نمی‌نشیند مگر آنکه به عقب برانی اش ‌ نمی‌گریزد مگر آنکه بگریزانی‌اش آرام نمی‌گیرد مگر آنکه بی‌رحمانه سرکوبش کنی غم هرگز از تهاجم خسته نمی‌شود و هرگز به صلح دوستانه رضا نمی‌دهد

بانوی من! یک روز عاقبت قلبت را خواهم شکست- یک روز عاقبت. نه با سفری یک روزه، نه با سفری بلند، بَل با آخرین سفر. یک روز عاقبت قلبت را خواهم شکست- یک روز عاقبت. نه با کلامی کم توشه از مهربانی، نه با سخنی سخت توبیخ کننده، بَل با آخرین کلام. یک روز عاقبت قلبت را خواهم شکست- یک روز عاقبت. تو باید بدانی عزیز من، باید بدانی که دیر یا زود- امّا ، دیگر نه چندان دیر- قلبت را خواهم شکست؛ و کاری جز این هم نمی توان کرد.

من و تو خوب می‌دانیم که عشق، در قفس واژه‌ها و جمله‌ها نمی‌گنجد. عشق برای آن‌که در کتاب‌های عاشقانه جا بگیرد، بسیار کوچک و کم بُنیه می‌شود. عشق هنوز از کلام عاشقانه بسی دور است...

خوشبختی را در چنان هاله‌یی از رمز و راز، لوازم و شرایط، اصول و قوانینِ پیچیده‌ی ادراک‌ناپذیر فرو نبریم که خود نیز درمانده در شناختنش شویم... خوشبختی، همین عطرِ محو و مختصرِ تفاهم است که در سرای تو پیچیده است...

ما نکاشته‌هایمان را هرگز درو نمی‌کنیم.

زندگی،کارمایه‌ی انسان است،و محصولِ انسان،و دسترنج انسان،و رویای انسان،و مجموعه‌ی آرزوها و آرمان‌های انسان_که بدون انسان هیچ است و کم از هیچ.