ای‌کاش مرگ من فرا برسد- که فراخواهد رسید- و میان من و شما جدایی بیفتد، که من از همراهی با شما بیزارم. [درخطاب به کوفیان که امر حضرت را اطاعت نمی‌کردند]

به خدا قسم که اجتماع آنها بر باطل، و پراکندگی شما از حق، دل را می‌میراند و هم و غم را به سوی انسان می‌کشد و غم را شعله ور می‌کند. قباحت و زشتی و غصه بر شما باد! خود را هدف پرتاب تیر قرار داده‌اید، به شما حمله می‌شود و حمله نمی‌کنید، با شما می‌جنگند و نمی‌جنگید، خدا معصیت می‌شود و شما راضی هستید، به شما تجاوز می‌شود ننگتان نمی‌آید و به غیرتتان برنمی خورد! _امیرالمومنین علیه السلام، خطاب به مردم کوفه

شما حاضرید، اما انگار غایب هستید. گوش دارید اما انگار ناشنوایید. برای شما سخن حکمت‌آمیز می‌گویم و . . . اما هنوز صحبتم تمام نشده است که می‌بینم متفرق شده‌اید.

به خدا قسم که مرگ در راه حق برای من ناخوشایند نیست؛ چون پس از مرگ، هر خیری باشد برای کسی است که بر حق باشد... _امیرالمؤمنین علیه السلام

شما فریب می‌خورید اما حیله‌ای نمی‌کنید، از گوشه و کنار شما کم می‌شود اما خم به ابرو نمی‌آورید. دشمنانتان در خواب نیستند، اما شما در غفلت و سهل‌انگاری به سر می‌برید. جنگجوی بیدار، غافلان را از بین می‌برد و سازش‌کار، خوار و ذلیل می‌شود. کسانی که از جنگ رویگردان شوند شکست می‌خورند و کسی که شکست می‌خورد، ناکام و غارت زده است.

الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایته علي ابن ابي طالب و اولاده المعصومين صلواه الله عليهم اجمعين. ابو فاخته میگوید نزد علی (ع) نشسته بودم که مردی که بود تازه از سفر رسیده است آمد و گفت: «یا امیرالمؤمنین! من از شهری پیش تو آمده ام که هیچ کس در آنجا تو را دوست ندارد.» حضرت :پرسید: «از کجا آمده ای؟» گفت: «از «بصره» حضرت فرمود: «اگر آنها می توانستند مرا دوست بدارند دوست میداشتند. من و شیعیانم در عهد و پیمان خداییم تا روز قیامت نه يك نفر بر تعداد ما افزوده میشود و نه يك نفر کم میشود

طارق پیش حضرت رفت و گفت: یا امیرالمومنین! ما ندیده بودیم که حاکمان عادل و معادن فضل، اهل معصیت و اهل اطاعت را، یا اهل تفرقه و اهل اتحاد را یکسان مجازات کنند. تا وقتی که تو با برادرم نجاشی این‌گونه برخورد کردی و سینه‌های ما را مملو از ناراحتی و کینه کردی و کارهای ما را به هم ریختی و ما را به راهی انداختی که تصور می‌کردیم هرکس آن راه را برود به جهنم می‌رسد. امام علی(ع) فرمود: قطعا این موضوع برای همه سخت است مگر برای خاشعان. مگر نه اینکه او یکی از مسلمانان است که هتک حرمت دین کرده و مرتکب حرام شده؟ ما هم حدی را که کفاره‌ی گناه اوست بر او جاری کردیم. خدا می‌فرماید: «دشمنی با عده‌ای، شما را به ترک عدالت نکشاند، عدالت را رعایت کنید که به تقوا نزدیک‌تر است.»

کسی که از او اطاعت نمی‌کنند، اندیشه و تدبیرش به کار نمی‌آید.

پیامبران آمده‌اند که مردم خودشان احساس مسئولیت کرده و قسط را در میان خود اقامه کنند. تا خداوند بداند چه کسی او و رسولانش را، بدون آنکه او را ببینند یاری می‌کند. در امتحان بسیار پیچیده و مهم غارات معلوم شد که مردم هنوز احساس مسئولیت لازم را ندارند و علی‌رغم همۀ حوادث تلخ گذشته، لزوم نصرت امام را درک نکرده‌اند. مردمی که به شیوۀ مدیریت خلفای سابق عادت کرده بودند، در جمل و صفین با آن حضرت همراهی کردند، اما وقتی در ماجرای حکمیت دیدند که امیرالمؤمنین(ع) نه آنها را به کاری اجبار می‌کند، و نه با ابزار پول و قبیله‌گرایی به انجام کاری سوق می‌دهد، فهمیدند که می‌شود روی حرف حضرت حرف زد و به دستورات او عمل نکرد. این یعنی امیرالمؤمنین(ع) تنها به احساس مسئولیت خود آنها تکیه کرده است. آری؛ این احساس مسئولیت است که نقطۀ نهایی است که انسان مؤمن باید به آن برسد.

اسلام و عظمت آن باید شما را از ظلم و بدگویی نسبت به هم باز دارد و شما را با هم متحد کند.